Το νέο πόνημα του διεκπεραιωτή σκηνοθέτη Γκρέγκορι Χόμπλιτ («Φόβος Ενστίκτου», «Η Νύχτα Των Αιχμαλώτων») ξεκινάει με υποσχόμενα σκοτεινό τρόπο και την πρόθεση να εξελιχτεί σε φιλόδοξο (μέσα στα αναμφίβολα εμπορικά του πλαίσια) υβρίδιο μοντέρνου φιλμ νουάρ και δικαστικού δράματος.

Ο Αντονι Χόπκινς, στα πιο διαβολικά του μετά τις ξεχειλωμένες περιπέτειες του γκουρμέ κανίβαλου, υποδύεται έναν ζάπλουτο αεροναυπηγό. Οταν ανακαλύψει ότι η σύζυγός του τον απατά, την πυροβολεί εν ψυχρώ, αφήνοντάς την σε κωματώδη κατάσταση. Το ότι ο εραστής της είναι ο επιθεωρητής που σπεύδει στον τόπο του εγκλήματος αποτελεί την απιθανότητα από την οποία ξεκινά το όλο σεναριακό οικοδόμημα και στην οποία ο δαιμονικός σύζυγος στηρίζει το υποτιθέμενα αλάνθαστο σχέδιό του· συλλαμβάνεται μεν, το όπλο του φόνου, ωστόσο, δεν βρίσκεται πουθενά. Δυστυχώς αυτή δεν είναι η μόνη απιθανότητα σε μια ταινία όπου τα πιο εξωφρενικά πράγματα συμβαίνουν πάντα την καταλληλότερη στιγμή - όσο κι αν οι δημιουργοί προσπαθούν να μας πείσουν για την ακρίβεια όλων όσων εκτυλίσσονται εμμένοντας οπτικά σε ασήμαντες λεπτομέρειες.

Στην πραγματικότητα, πέρα από τις ιντριγκαδόρικες αλλά διάτρητες σεναριακά πλεκτάνες, η «Απόδειξη Ενοχής» βασίζεται στη χημεία και τις ερμηνείες των Χόπκινς-Γκόσλινγκ. Οι δύο τους παίζουν εναλλάξ τη γάτα και το ποντίκι, προσπαθώντας να αποτινάξουν το άβολο βάρος των νομικών λεπτομερειών, που, όπως στις περισσότερες ταινίες του είδους, εξασφαλίζουν θαρρείς αυτόματα την όποια επίφαση αληθοφάνειας. Ο τρόπος με τον οποίο απολαμβάνουν στο έπακρο τις λεκτικές τους διαμάχες, ακόμη κι αν στη επόμενη ανατροπή κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα, είναι από μόνος του αρκετός για να κρατήσει το ενδιαφέρον. Δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τους αφάνταστα στερεότυπους δεύτερους ρόλους: του Στράδερν ώς μέντορα και της Ρόζαμουντ Πάικ ως ανεξήγητα κεραυνοβόλου ερωτικού ενδιαφέροντος.

Ευτυχώς, οι έστω και υπερβολικά εξυπνακίστικοι διάλογοι κρατούν ψηλά τα επίπεδα ψυχαγωγίας, η ταινία όμως χάνει πολύτιμο έδαφος από ένα χαρακτηριστικά αμερικανικό κλισέ: τη διαδικασία μεταμόρφωσης του πρωταγωνιστή Γκόσλινγκ από αδίστακτο καριερίστα σε αμετανόητο ιδεαλιστή - έτοιμο να θυσιάσει τα πάντα και να συγκρουστεί με τον ηθικά αδιάφορο περίγυρο του για να τιμωρήσει τον «κακό», σε μια κορύφωση που έχει ξεμείνει από γκάζια.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΤΣΑΒΟΣ