Στην Αϊτή της δεκαετίας του 70 μια παρέα από εύπορες τουρίστριες βρίσκει καταφύγιο στη συντροφιά και τις υπηρεσίες νεαρών αυτοχθόνων...

Ηδη με μια πρώτη ανάγνωση από την παραπάνω απλή περιγραφή, η νέα ταινία του Λοράν Καντέ φωνάζει σχεδόν από μακριά το τολμηρό, ελέω σεξ, και πάντα επίκαιρο, λόγω πολιτικής, κεντρικό της θέμα: το δίπολο του πλούσιου Βορρά και του εξαθλιωμένου Νότου. Κι από μια άλλη οπτική γωνία, τη συνέχιση, ή μάλλον την αναβάπτιση της (νεο)αποικιοκρατίας με άλλα μέσα. Αν στο τοποθετημένο στις μέρες μας Casa De Los Babys του πάντα οξυδερκή πολιτικά Τζον Σέιλς οι ηρωίδες του αναζητούσαν στο Μεξικό την κατά παραγγελία μητρότητα μέσω της υιοθεσίας, εδώ τρεις γυναίκες ταξιδεύουν μέχρι τον παράδεισο των τροπικών για ένα μικρό διάλειμμα από την παγερή αστική ζωή, για να ζήσουν έστω και για λίγο μακριά από οποιοδήποτε επικριτικό βλέμμα τη μικρή τους σεξουαλική επανάσταση, μετατρέποντας το ρόλο τους σε κυρίαρχο. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, που μένει όμως ανεκμετάλλευτο, ο Καντέ, όπως σε ολόκληρο το μέχρι σήμερα έργο του, τοποθετεί στο επίκεντρο την εργασία, ψηλαφώντας εδώ τη συναισθηματική εμπλοκή ανάμεσα σε αυτόν που προσφέρει και σε αυτόν που αγοράζει «υπηρεσίες». Μόνο που βρισκόμαστε μακριά από τη σφιχτοδεμένη πρόταση και το βάθος του αριστουργηματικού Ελεύθερος Ωραρίου, μιας αντονιονικής σπουδής στην εργασιακή αλλοτρίωση. Παραδόξως το Vers Le Sud παγιδεύεται σε μια επιφανειακή σπουδή χαρακτήρων (παρά την εξαιρετική επίδοση της Σαρλότ Ράμπλινγκ) και μάλιστα ανισοβαρώς εστιασμένη στη δυτική οπτική των συναισθηματικά πασχόντων πρωταγωνιστριών, αφήνοντας σκανδαλωδώς ελάχιστο χώρο στην άλλη πλευρά, του φτωχού και κυρίως χωρίς φωνή μη προνομιούχου. Μια χαμένη ευκαιρία όπου οι καλές πολιτικές προθέσεις δεν αρκούν παρά μόνο για να περιγράψουν ένα λίγο πολύ γνωστό σχήμα.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ