Ενας οικογενειάρχης ξεστρατίζει από τις υποχρεώσεις του καταδιωκόμενος από τη φαντασίωση μιας γυναίκας.

Ξεκαθαρίζοντας τη θέση μου από την αρχή, παραδέχομαι ότι υπήρξαν σημεία που πέταξα τη σκούφια μου μπροστά στην τελευταία, διασκεδαστική (αλλά ως εκεί) σκηνοθετική δουλειά του Τζον Τορτούρο. Με τον Τζέιμς -Τόνι Σοπράνο- Γκαντολφίνι κεντρικό άξονα στην ιστορία του, ο Τορτούρο «φυτεύει» θαρραλέα το στοιχείο του μιούζικαλ σε ένα οικογενειακό δράμα, φόντο του οποίου αποτελεί μια λαϊκή γειτονιά του Νιου Τζέρσεϊ. Γενναιόδωρος σε ιδέες, ο Τορτούρο γεμίζει την ταινία με επιτυχίες των Μπρους Σπρίνγκστιν («Red Headed Woman»), Τζάνις Τζόπλιν («Ρiece Of My Ηeart») και άλλων, βάζοντας ηθοποιούς όπως ο Γκαντολφίνι, η Σούζαν Σαράντον, η Γουίνσλετ και ο Κρίστοφερ Γουόκεν στο επίκεντρο μουσικοχορευτικών νούμερων που φτιάχνουν το κέφι (ιδιαίτερα ο τελευταίος, που είναι και χορευτής, δίνει ρέστα ως καρικατούρα του Ελβις Πρίσλεϊ τραγουδώντας και χορεύοντας την «Delilah» του Τομ Τζόουνς).

Χωρίς να είναι μια σπουδαία ταινία, τούτο το μιούζικαλ του φτωχού οικογενειάρχη έχει μπόσικη καρδιά και εξαιρετικά φιλική διάθεση. Κρίμα που στο τελευταίο ημίωρο γλιστρά στα νερά του κλισέ και αποκτά τον χαρακτήρα ενός μάλλον κοινότοπου μελοδράματος.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ