Διψασμένοι για καταχρήσεις νεαροί ταξιδεύουν στη Σλοβακία με την ελπίδα περισσότερων συγκινήσεων μα εκεί συναντούν τον απόλυτο τρόμο.
Για τα πρώτα σαράντα του λεπτά, το Hostel ξεγελά ως μια ανώδυνη σεξοταινία. Οι πρωταγωνιστές του, τρεις υπερόπτες νεαροί με μοναδική σκέψη το πήδημα, παρομοιάζονται με σεξιστικά γουρούνια τα οποία ο σκηνοθέτης θα οδηγήσει κυριολεκτικά σε ένα σφαγείο προκειμένου να συναντήσουν εκεί την πιο βάναυση κατάληξη. Από εκείνο το σημείο, το Hostel γίνεται μια ανελέητη έκθεση βασανιστηρίων που σε πιέζει να αντιδράσεις στα όσα απεικονίζει. Το να κατηγορήσεις ωστόσο ένα τέτοιο φιλμ ως ανήθικο, ξενοφοβικό και μισανθρωπικό θα ήταν μάλλον επιπολαιότητα. Γιατί ο σκηνοθέτης επιχειρεί ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα επάνω στα όρια και την ηθική του ακραίου θεάματος που επικαλείται. Με πειραματόζωα τους ήρωες και συνεργό τον θεατή, ο Ροθ αναρωτιέται κατά πόσο μια πορνογραφία του ανθρώπινου πόνου αποτελεί καθρέφτη του κοινού που την παρακολουθεί. Πόσο δηλαδή μια τέτοια αλληλουχία ωμοτήτων εκπροσωπεί με την ίδια ευκολία αυτόν που συμπάσχει με εκείνον που επικροτεί ενθουσιωδώς;
Το Hostel μετατοπίζει πανούργα τους ρόλους θύτη και θύματος. Οι σεξουαλικά πεινασμένοι τουρίστες που πληρώνουν πουτάνες για τις βιαστικές εκσπερματώσεις τους μετατρέπονται σύντομα και οι ίδιοι σε «κρέας» που θα χορτάσει βάρβαρα στομάχια. Ο θάλαμος των μαρτυρίων συσχετίζεται έξυπνα με το πορνείο που οι ήρωες επισκέπτονται στην αρχή του φιλμ. Η βία και το σεξ γίνονται όψεις του ίδιου σκοτεινά ηδονοβλεπτικού νομίσματος. Κι όλα αυτά θα υποστηρίζονταν θαυμάσια, αν ο Ροθ δεν τα ανέτρεπε με ένα ανεκδιήγητο τελευταίο ημίωρο. Ακόμη και όταν το σενάριο εκβιάζει την καθαρτήρια τιμωρία των κακών, όμως, ο σκηνοθέτης φέρνει υποσυνείδητα τον θεατή στη θέση του βασανιστή, βάζοντάς τον να πανηγυρίσει για πράξεις όμοια απάνθρωπες με αυτές που υφίστανται τα ανυποψίαστα θύματα του φιλμ. Ορίστε μερικοί λόγοι που κάνουν το Hostel την πιο συναρπαστική αποτυχία της πρόσφατης μνήμης.
Λoυκάς Κατσίκας
