Ενα κοριτσάκι βρίσκει καταφύγιο σε έναν δικής της επινόησης κόσμο για να ξεφύγει από την πραγματικότητα γύρω της.
Υπάρχουν δύστροπες ταινίες στις οποίες νιώθεις ότι δεν αξίζει τον κόπο να παραδοθείς. Τις βλέπεις μια φορά, επειδή έτυχε, και έκτοτε δεν θέλεις να ξανακούσεις γι αυτές. Υπάρχουν όμως και ταινίες - καμικάζι, που σε κάνουν να θαυμάζεις το θράσος και την παροιμιώδη αναίδεια με την οποία επιλέγουν να κάνουν το δικό τους, οποιοδήποτε τίμημα κι αν χρειαστεί να πληρώσουν. Αυτό συμβαίνει και με την πιο προσωπική και ιδιότροπη δημιουργία στη μέχρι τώρα καριέρα του Τέρι Γκίλιαμ. Το Tideland είναι ένα αληθινά παρανοϊκό παράδειγμα φιλμ που αδιαφορεί για το αν θα γίνει αρεστό σε κάποιο συγκεκριμένο κοινό ή αν θα εξυπηρετήσει την οποιαδήποτε ψυχαγωγική χρησιμότητα. Λιγότερο μια «φυσιολογική» ταινία και περισσότερο μια ψυχωτική εμπειρία, σου ζητά να αντικρίσεις για λίγο τον κόσμο μέσα από το παραμορφωτικό και τραυματισμένο βλέμμα ενός κοριτσιού. Η μικρή Τζελάιζα Ρόουζ, που μεγαλώνει με τους δυο σαλταρισμένους τζάνκις γονείς της, πρωταγωνιστεί ως Αλίκη σε ένα σκοτεινό παραμύθι που βλέπει τον πάτερ φαμίλια να γλιστρά μέσα από ένα ολέθριο τριπάκι στον άλλο κόσμο, τέσσερα κεφάλια από κούκλες να της μιλούν και να της κάνουν παρέα, μια μισότρελη επαρχιώτισσα να την τρομοκρατεί και έναν διανοητικά καθυστερημένο νεαρό να την εμπλέκει σε άγουρα, όχι όμως και αθώα, σεξουαλικά παιχνίδια.
Τα πάντα στο Tideland μοιάζουν με διαστρεβλωμένη οικογενειακή ταινία. Η παιδική ηλικία φαντάζει ως πανέμορφος κήπος, σπαρμένος όμως παντού με ενήλικες νάρκες, ο κόσμος των μεγάλων παρομοιάζεται με γκροτέσκο τσίρκο, η Αμερική των ανοιχτών εκτάσεων και των ειδυλλιακών αγροκτημάτων μετατρέπεται σε έναν γοτθικό εφιάλτη και η τραγωδία καραδοκεί μονίμως σε μια γωνιά.
Για το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ, ο Γκίλιαμ παίζει επίμονα με το μακάβριο και το ανυπόφορο, γαργαλάει περιοχές που θεωρούνται ταμπού (όπως οι παιδεραστικές παράμετροι στη σχέση της μικρής Τζελάιζα Ρόουζ και του Ντίκενς) και αδιαφορεί για οποιαδήποτε έννοια πλοκής. Απειθάρχητος όσο και ανεξέλεγκτος, ο σκηνοθέτης κάνει, παρ όλα αυτά, την ταινία που είχε ακριβώς στο μυαλό του. Το μυθιστόρημα του Μιτς Κάλιν στο οποίο παραμένει πιστός αποτελεί την ιδανική αφετηρία για ένα ταξίδι σε αλλόκοτα και παραπλανητικά μονοπάτια που λοξοδρομούν από το συνηθισμένο για να σου προσφέρουν δυο εναλλακτικές: είτε να τα ακολουθήσεις με υπομονή είτε να εγκαταλείψεις από νωρίς την αίθουσα. Διαλέγεις και παίρνεις...
ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ
