Η μαγεία της μουσικής παίζει σημαντικό ρόλο στη σουηδική δραματική κομεντί του βετεράνου Κάι Πόλακ, που προβάλλεται στη χώρα μας με καθυστέρηση δύο χρόνων, ενώ είχε διεκδικήσει το ξενόγλωσσο Οσκαρ για το 2004. Με όπλο του την κοινή γλώσσα όλων των λαών, ένας Νορβηγός καθηγητής μουσικής (Μίκαελ Νίκβιστ) ταράζει τα λιμνάζοντα νερά των συνηθειών σε ένα χωριό της βόρειας Σουηδίας όπου έχει μετατεθεί για να διδάξει. Η «σαπουνοπερατική» διάθεση της ταινίας δεν κλονίζει τις καλές προθέσεις της, ενώ το άγριο φινάλε έρχεται σε κόντρα με την ως τότε μελιστάλαχτη ατμόσφαιρα. Ολα αυτά δεν ενοχλούν τόσο, όσο το γεγονός ότι η ταινία δεν κρύβει τη γεροντική ματιά της (φυσικό, γιατί ο Πόλακ είχε να σκηνοθετήσει είκοσι χρόνια). Είναι πιθανόν να συγκριθεί με τα Παιδιά Της Χορωδίας, και αν γίνει αυτό, χάνει ολοφάνερα σε ζωντάνια. Γ.Ζ.