Την επιτήδευση πολλών ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών ταινιών της δεκαετίας του 70 κουβαλά ως κατάλοιπο στους ώμους της η μουδιασμένη αυτή προσπάθεια του Φερέρι να «μεταφράσει» το παρακμιακό λογοτεχνικό σύμπαν του Τσαρλς Μπουκόφσκι στην οθόνη, στηρίζοντάς το στα αυτοβιογραφικά και ερωτικά φορτισμένα διηγήματά του. Στο ρόλο του αλκοολικού συγγραφέα που βουλιάζει σταδιακά στην απελπισία και τη φθορά με φόντο ένα Λος Αντζελες των απόβλητων, των περιθωριακών και των χαμένων ψυχών, ο Μπεν Γκαζάρα είναι και το μεγαλύτερο, ίσως, ατού ολόκληρου του φιλμ. Ολα τα υπόλοιπα ταλαντεύονται άγαρμπα ανάμεσα στην ξεπερασμένη ποιητικότητα των διαλογικών μερών, τον ρεαλισμό που αντλεί ο Ιταλός σκηνοθέτης από τον ακραίο μικρόκοσμο που καλείται να απαθανατίσει και τη χάρμα οφθαλμών παρουσία της Ορνέλα Μούτι στο ρόλο μιας αυτοκαταστροφικής πόρνης. Λ.Κ.