Στιγμιότυπα από τη ζωή εννέα γυναικών που αντιμετωπίζουν τους προσωπικούς τους δαίμονες στο σύγχρονο Λος Αντζελες.

Εννιά άγνωστες μεταξύ τους γυναίκες κατατρύχονται από τραύματα του παρελθόντος, προσπαθούν να διορθώσουν λάθη ή να συμβιβαστούν με τις επιλογές που καθορίζουν την προσωπική τους ζωή. Το υλικό ακούγεται ικανό να τροφοδοτήσει μια σαπουνόπερα για τουλάχιστον μια βδομάδα και όντως είναι. Ωστόσο ο (γιος του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές) Ροδρίγο Γκαρσία επιλέγει να σκηνοθετήσει τα εννιά αυτά επεισόδια -θα ήταν υπερβολή να τα χαρακτηρίσει κανείς ιστορίες, καθώς ποτέ δεν ολοκληρώνονται- όσο πιο ρεαλιστικά και απέριττα μπορεί, μέσα από ισάριθμες απερίσπαστες κινήσεις της κάμερας: δεκάλεπτα περίπου πλάνα που δίνουν την ψευδαίσθηση της αληθινής ζωής, ρίχνοντας το βάρος όχι στα πώς και τα γιατί, αλλά στις μικρές λεπτομέρειες, τις απρόβλεπτες εκρήξεις έντασης, αμηχανίας και οργής που απειλούν τις σύντομες αυτές συναντήσεις.

Οταν σβήνει και το τελευταίο μονοπλάνο, είναι μάταιο να αναζητήσει κανείς ένα ουσιαστικό νήμα που συνδέει τις σκηνές αυτές και που θα μπορούσε να ανυψώσει τις Εννέα Ζωές σε κάτι περισσότερο από ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα. Αυτό που μένει είναι μερικές ζουμερές στιγμές καθημερινότητας και ανθρώπινης αδυναμίας από έναν σκηνοθέτη-γνώστη, αν μη τι άλλο, της γυναικείας ψυχολογίας, κάτι που σίγουρα εκτίμησαν δεόντως οι διάσημες πρωταγωνίστριες για να δεχτούν να συμμετάσχουν σε ένα τόσο ριψοκίνδυνο ερμηνευτικά σχέδιο. Ανισο αλλά ειλικρινές, το φιλμ ευλογείται από την παρουσία ενός εξαίρετου καστ, το οποίο δεν εξαντλείται στις εννιά ηρωίδες: η παρουσία του και μόνο αποτελεί έναν μικρό θρίαμβο του ανεξάρτητου σινεμά.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΤΣΑΒΟΣ