Ο αμερικανικός εφιάλτης έρχεται στο σαλόνι μας με μία σειρά από νέες κυκλοφορίες, οι οποίες σε ξυπνούν ακριβώς την ώρα που υποτίθεται ότι πρέπει να κοιμάσαι... Παγκόσμια όνειρα γλυκά!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ KPANAKH
Χωρίς καμία υπερβολή, η σεναριακή ιδέα του American Dreamz είναι ό,τι πιο εμπνευσμένο σκέφτηκε το Χόλιγουντ για την μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 Αμερική. Από τη μία το πιο διάσημο reality show της χώρας («Αmerican Dreamz»), με παρουσιαστή έναν αδίστακτο άνθρωπο των media και με σαφείς αναφορές στο «Αmerican Ιdol» και από την άλλη ένας Πρόεδρος σε νευρική κρίση που η συμμετοχή του στα κρίσιμα πολιτικά πράγματα του πλανήτη καθοδηγείται από ένα ακουστικό σε ρόλο υποβολέα (βλ. Τζορτζ Μπους ο νεότερος). Ανάμεσα τους μία white trash φιλόδοξη νεαρή από το Οχάιο που θα κάνει τα πάντα για να είναι η νικήτρια του σόου και ένας Ιρακινός που θα μεταναστεύσει στην Αμερική για να τιμήσει τα μιούζικαλ της δεκαετίας του 50. Οι πορείες όλων θα είναι κοινές. Με τελικό προορισμό το όνειρο. Και για να μην ξεχνιόμαστε, το παντοδύναμο και διαχρονικό Αμερικάνικο Ονειρο.
Πίσω από τα αστραφτερά τους χαμόγελα, όμως, αυτό που κρύβεται είναι η θλίψη. Για τον παρουσιαστή, η θλίψη για την αποτυχία της προσωπικής του ζωής. Για τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, η θλίψη για το τι ακριβώς προκαλεί ερήμην του στον πλανήτη. Για την νεαρή τραγουδίστρια, η θλίψη για όσους και όσα πρέπει να «σκοτώσει» προκειμένου να πετύχει. Και για τον Ιρακινό, η θλίψη για τη μοίρα του που, χωρίς ο ίδιος να φέρει την παραμικρή ευθύνη, του επιφυλάσσει έναν διαρκή πόλεμο μέσα και έξω από τον εαυτό του.
Καίρια και ανυπότακτα σατιρική, η σεναριακή ιδέα του American Dreamz παραμένει δυστυχώς μέχρι και το τέλος μόνο... ιδέα. Τα ψήγματα αποτελεσματικής εφαρμογής της (με κορυφαία τη σεκάνς του τελικού, εκεί όπου ακόμα και μετά από μία live αυτοκτονία, ένας ολόκληρος πλανήτης επιμένει να ψηφίζει για τον νικητή!) εξαντλούνται με τον πιο εύκολο τρόπο. Με εξαίρεση τον πρόεδρο του Ντένις Κουέιντ, τον Ντικ Τσέινϊ του Γουίλεμ Νταφόε τη Μάντι Μουρ στο ρόλο του εαυτού της και την ελαφριά μελαγχολία του Γκραντ, καμία στιγμή υποκριτικής δεν μεταφέρει συνειδητά την ειρωνεία του «μείνε χαρούμενος, αγνόησε ό,τι συμβαίνει γύρω σου». Οι Ιρακινοί περιφέρονται ως όχι και τόσο αστείες καρικατούρες και όλοι οι περιφερειακοί ήρωες (ακόμη και η Μάρσια Γκέι Χάρντεν στο ρόλο της... κυρίας Μπους) γεμίζουν απλά τους τίτλους της αρχής μίας ταινίας που, ενώ έχει τολμήσει την υπέρβαση, ξέχασε κάπου στα μισά τον σκοπό της.
Θα ήταν άδικο να κατηγορήσει κανείς αποκλειστικά τον Πολ Γουάιτζ, που από ταινία σε ταινία (Για Ενα Αγόρι, Ποιος Είναι Τ Αφεντικό;) δείχνει να είναι κάτι περισσότερο από τον άνθρωπο που έκανε το American Pie. Απλώς η σάτιρα απαιτεί καλοκουρδισμένη δράση και ιδανικό μοίρασμα ανάμεσα στον ρεαλισμό και τη φαντασία. Και αν το σκεφτεί κανείς καλύτερα, το American Dreamz, ακόμη και ως αποτυχία, είναι ένα δείγμα μίας εποχής που δεν «σηκώνει» αστεία, επιμένοντας στη σοβαρότητα του ονείρου. Ακόμα και αν αυτό δεν γίνει ποτέ πραγματικότητα...
if you like this...
...ξαναδές το ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ του Πολ Γουάιτζ (DVD, περιοχής 2, VIDEOSONIC) για τον καλύτερο ίσως Χιου Γκραντ των τελευταίων χρόνων.
...θυμήσου το ΝΤΕΪΒ, ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ του Ιβάν Ράιτμαν (DVD, περιοχής 2, AUDIOVISUAL) για τη σάτιρα σε χρώμα λευκού... οίκου!
...οπλίσου με αντοχή για το AMERICAN IDOL: ΤΗΕ SEARCH OF Α SUPERSTAR (DVD, περιοχής 1, FOX TELEVISION NETWORK). Ο εύκολος δρόμος του «you can be a star»...
...και εμβάθυνε στην ιστορία των reality shows με την απαρχή όλων, το MTVs «Τhe Real World» The Complete First Season (2 DVD, περιοχής 1, MTV), στη Νέα Υόρκη πριν την 11η Σεπτεμβρίου!
Ο Πολ ΓουάΪτζ μιλάει για τα όνειρα
«Με ενδιέφερε να κάνω μία ταινία για τον πυρήνα της αμερικανικής ταυτότητας - την ιδέα ότι όλοι υποτίθεται ότι πρέπει να έχουμε ένα όνειρο. Υποτίθεται ότι πρέπει να ζητάμε κάτι καλύτερο από αυτό που έχουμε. Το ξέρω, είμαστε η μόνη υπερδύναμη. Αλλά βρήκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν η προσπάθεια για να κατακτήσεις την εξουσία όλου του πλανήτη είναι το τελευταίο βήμα πριν την ηθική και πολιτική παρακμή για μία κοινωνία. Και φυσικά το επόμενο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η κωμωδία... Ετσι έγραψα μία τελείως παρανοϊκή κωμωδία πάνω στην ιδέα ότι όλοι στην Αμερική έχουν ένα όνειρο - και πως αυτό το τόσο σπουδαίο πράγμα οδηγεί τον πολιτισμό στην τρέλα. Ενα κομμάτι της έμπνευσης για την ταινία ήταν η γοητεία που μου ασκεί η ποπ κουλτούρα και το American Idol, η αντίφαση του να ενδιαφέρεσαι και να παθαίνεις εμμονή με ένα σόου, την ίδια στιγμή που ο κόσμος οδηγείται στην παράνοια. Ηθελα να απαντήσω στην ερώτηση: Γιατί βλέπουμε αυτά τα σόου; Γιατί τόσοι πολλοί Αμερικάνοι ενθουσιάζονται με τους αγαπημένους τους υποψήφιους; Γιατί παθιάζονται με το ποιος είναι πιο ταλαντούχος; Είναι μία μεγάλη απάτη ή υπάρχει κάτι βαθύτερο πίσω από αυτό; Ο λόγος που αυτά τα σόου έχουν επιτυχία είναι γιατί δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να κάθεσαι στην άνεση του σαλονιού σου, να μην ασχολείσαι με κανένα πρόβλημα και να εισχωρείς ανώδυνα μέσα στις πιο βαθιές επιθυμίες αληθινών ανθρώπων που θα μπορούσαν να είναι εσύ. Ολοι με κάποιον τρόπο βρίσκονται βυθισμένοι μέσα σε ένα όνειρο, είτε αυτό είναι η ευτυχία τους είτε η δυστυχία τους. Υπάρχει μία σκηνή στο τέλος της ταινίας όπου ο πρόεδρος δίνει έναν τελείως ηλίθιο λόγο για το πώς οι υποψήφιοι για τον μεγάλο τελικό εκπροσωπούν το καλύτερο κομμάτι του να είσαι Αμερικάνος. Βλέπουν αυτό που θέλουν και στοχεύουν στο να το πετύχουν. Ακριβώς η ομολογία που θα έκανε κάποιον να τρελαθεί...».
