Μέχρι την ηλικία των είκοσι, ο εκπληκτικός πρωταγωνιστής του Brick είχε πάρει το μερίδιο φήμης και επιτυχίας που του αναλογούσε. Τόσο ώστε να προσπαθεί έκτοτε να αποτινάξει και τα δύο από επάνω του.

Η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Ταλαντούχος έφηβος γίνεται διάσημος από μακρόβια τηλεοπτική σειρά, αποφασίζει πως το celebrity προφίλ δεν του ταιριάζει, παθαίνει μικρή υπαρξιακή κρίση και αποφασίζει να εγκαταλείψει οριστικά την ηθοποιία. Μετακομίζει από την καλιφορνέζικη γενέτειρά του στη Νέα Υόρκη, ξεκινά σπουδές και μια ωραία πρωία αναθεωρεί τα πάντα και επιστρέφει στην υποκριτική. Μόνο που ο καλοδεχούμενος αυτός γυρισμός συμπίπτει με μια αιφνίδια αλλαγή καριέρας: Στα 25 του χρόνια, ο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ δεν είναι πλέον το χαμογελαστό παιδί-θαύμα της σειράς «3rd Rock From The Sun». Εχει μεταμορφωθεί σε έναν από τους πιο θαρραλέους ηθοποιούς του μοντέρνου ανεξάρτητου σινεμά. Με τρεις μόνο ρόλους, κατάφερε να χτίσει για τον εαυτό του ένα αξιοθαύμαστο ερμηνευτικό προφίλ: Ενας τρόφιμος ψυχιατρείου στο μικρού βεληνεκούς Manic, μια αυθάδικη αρσενική πόρνη στην Ανοιχτή Πληγή του Γκρεγκ Αράκι, που κέρδισε τους θερμότερους επαίνους για τον νεαρό κι ένας αυτοσχέδιος ντετέκτιβ που προσπαθεί να διαλευκάνει τον μυστηριώδη χαμό της πρώην φιλενάδας του στο Εγκλημα Στο Κολέγιο.

Τι συνέβη όμως και αποφάσισε κάποια στιγμή να παρατήσει τα πάντα; «Την εποχή που δούλευα για λογαριασμό της τηλεόρασης» θυμάται ο Λέβιτ «όλοι περίμεναν από εμένα να πράξω τα αναμενόμενα, αντιπαθούσαν τις εκπλήξεις και αρέσκονταν στο να ακολουθούν μονίμως την πεπατημένη. Γινόμουν από την άλλη πολύ νευρωτικός με το γεγονός ότι αρκετοί άνθρωποι με αναγνώριζαν. Οποτε συνέβαινε κάτι τέτοιο, ακόμη κι αν ήξερα μέσα μου βαθιά ότι οι προθέσεις τους είναι μόνο αγνές, ήθελα πολύ απλά να εξαφανιστώ. Με τρόμαζε η ιδέα ότι τη δουλειά που έκανα σε μια ταινία την έβλεπε κόσμος. Σε εκείνη την παράξενη φάση της ζωής μου ήθελα απλούστατα να γυρίζω ταινίες και να ξέρω μετά ότι οι κόπιες τους θα κλειδώνονται σε ένα συρτάρι και κανείς δεν θα τις βλέπει. Σταδιακά άρχιζα να ξεπερνάω αυτή την ανασφάλεια των εφηβικών μου χρόνων και να νοιάζομαι περισσότερο για τον κόσμο γύρω μου, αντί να βλέπω με επιμονή τον εαυτό μου ως μια αυτόνομη οντότητα, αποτραβηγμένη στο δικό της σύμπαν. Τον καιρό που τα παράτησα συνειδητοποίησα επίσης ότι η όλη εμπειρία της υποκριτικής μού έλειπε έντονα. Αισθάνθηκα ότι δεν είχα προλάβει να δοκιμαστώ σε αυτήν όπως έπρεπε και ότι δεν είχα προφτάσει να την εξαντλήσω».

Μικροκαμωμένος και ευγενικός, ο Λέβιτ που συναντώ από κοντά δεν έχει καμιά σχέση με τον νευρώδη νεαρό που εκπέμπει ηλεκτρισμό και ένταση στην οθόνη. Εκτός από το γεγονός ότι διατηρεί τον ίδιο στακάτο και πνευματώδη λόγο που υιοθετεί ως μοναχικός νεαρός σε όλη τη διάρκεια του Brick. Μου εκμυστηρεύεται μερικά από τα αγαπημένα του πράγματα: αδυναμία στο ευρωπαϊκό σινεμά, αγάπη για το γαλλικό Νέο Κύμα, αθεράπευτη λατρεία για την Ανα Καρίνα. Του εξομολογούμαι πόσο με εντυπωσίασε στην Ανοιχτή Πληγή και σε έναν ρόλο που στοιχηματίζω ότι πρέπει να απώθησε πολλούς ηθοποιούς της ηλικίας του. «Με τιμά το γεγονός ότι κάποιος όπως εσύ ξόδεψε τον χρόνο του για να δει κάτι στο οποίο επένδυσα τόσο μεγάλο μέρος του εαυτού μου» μου απαντά βάζοντας το χέρι του στο μέρος της καρδιάς. Δεν έχω λόγο να του πω ψέματα. Δεν έχει λόγο να μου πει κι εκείνος: «Δουλεύω ως ηθοποιός από τα έξι μου» εξομολογείται «και, μόλις τώρα, στα είκοσι και κάτι μου, κατάφερα να κάνω τρεις ταινίες στη σειρά για τις οποίες να νιώθω απίστευτα περήφανος. Το ότι αποφάσισα κάποτε να γίνω ηθοποιός μόλις τώρα απέκτησε νόημα για μένα. Αν αυτό το νόημα χαθεί, νομίζω ότι θα θελήσω να χαθώ κι εγώ από την ηθοποιία». Ελπίζω να μην χρειαστεί ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο...