Είναι συγκλονιστικό το πως οι περισσότερες από τις υποθέσεις που τελικά εκδικάζονται καθημερινά στην πολύβουη Ευελπίδων (από μικροατυχήματα μέχρι οικογενειακές διενέξεις) στην πραγματικότητα δεν υφίστανται καν ως υποθέσεις. Το μόνο που φαίνεται να ικανοποιούν είναι η ανάγκη καθημερινών ανθρώπων να φέρουν τα προσωπικά τους προβλήματα μπροστά σε μια ανώτερη αρχή και να αφήσουν εκεί την τύχη του γάμου, της ιδιοκτησίας, της ψυχικής τους υγείας σαν να μην υπάρχει άλλο μέρος για να λυθούν. Εκεί ξεκινάει και τελειώνει η ευφυής σύλληψη του Γκαστίν (θυμηθείτε το πολυβραβευμένο «Μασσαλία, Μακρινή Κόρη») που με αφορμή την μανία των Ελλήνων για μια επίσημη «δίκη» των μικροδιαφορών τους φτιάχνει τελικά ένα ψηφιδωτό μικρών προσωπικών ιστοριών, ένα χάρτη μιας (ελληνικής) κοινωνίας που μοιάζει να βρίσκεται διαρκώς σε μια κατάσταση «παρανομίας».

Ταξιτζήδες, αλλοδαποί, εργάτες, πεθερές και τοξικομανείς μετατρέπονται μέσα από το αδιάκριτο βλέμμα της ανοιχτής κάμερας σε αφανείς ήρωες μια τραγικής κωμωδίας με βασικά συστατικά την ασυνεννοησία, τις διαρκείς αναμονές μέσα και έξω από την αίθουσα των δικαστηρίων, την χαρακτηριστική αμηχανία μαρτύρων, θυμάτων και θυτών μπροστά σε δικαστές που μπαινοβγαίνουν σε αμέτρητες υποθέσεις αποδίδοντας δικαιοσύνη.


Καθώς η ώρα περνάει και οι υποθέσεις πληθαίνουν, αυτό που μένει είναι μια γλυκόπικρη γεύση ενός πρωινού γεμάτου (λιγότερο ή περισσότερο) δυσάρεστες ιστορίες που θα μπορούσαν να αποτελούν βινιέτες μιας stand up παράστασης από αυτές που ακόμη και ο πιο δαιμόνιος σεναριογράφος δεν θα μπορούσε ποτέ να πείσει ότι συμβαίνουν.


Και που ο Γκαστίν ? ως σιωπηλός παρατηρητής ? παραθέτει με τον απαραίτητο σεβασμό στην προσωπικότητα των εμπλεκόμενων αλλά και με την ακόμη πιο απαραίτητη ειρωνία απέναντι στην μεγενθυμένη λόγω συνθηκών και χώρου ανθρώπινη κατάσταση.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ