H θεματική της οικογενειακής αποσύνθεσης δεν είναι δα ιδιαίτερα πρωτότυπη, όμως αυτό που κάνει τη διαφορά στο τρυφερό φιλμ του Μπέργκερ είναι ο τρόπος που παρουσιάζεται.

Περνώντας την οπτική πρώτου προσώπου από χαρακτήρα σε χαρακτήρα, εξετάζει τις λεπτές ισορροπίες καθώς αυτές θρυμματίζονται, δίχως να αφήνεται στην ευκολία της δαιμονοποίησης ή αγιοποίησης οποιουδήποτε εκ των ηρώων. Τα κοινωνικά δεσμά της μοναξιάς αποδεικνύονται το μεγαλύτερο εμπόδιο όλων τελικά, οπτικοποιημένα ιδανικά από εξωτερικές καρτ ποστάλ άδειων δρόμων και απομονωμένων ανθρώπων, όσο και από τις δραματικές σιωπές που αποκτούν περισσότερο βάρος από ό,τι κανείς θα περίμενε, χάρη ίσως στη δύναμη και αμεσότατη που δανείζει στην ιστορία το αυστηρό χρονικό όρια της μίας μέρας κατά τη διάρκεια της οποία εξελίσσεται.

Η ματιά του Μπέργκερ είναι ουσιαστική, το καστ δυνατό και η φωτογραφία ιδιαίτερα όμορφη, σε αυτό το οικογενειακό πορτρέτο που σου αφήνει τελικά περισσότερα από όσα θα περίμενες αν βασιζόσουν απλώς στην όχι και τόσο ριζοσπαστική αρχική του ιδέα. Η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στο Μόντρεαλ το 2007.

Θοδωρής Δημητρόπουλος