Ταινία που κατάφερε να αιχμαλωτίσει για λίγο στο φακό της μια στιγμή της σύγχονρης ιστορίας, το αριστούργημα του Μάικ Νίκολς υπήρξε ταινία-σταθμός για μια ολόκληρη γενιά, και με τρόπο μαγικό καταφέρνει να διατηρεί και σήμερα τη γοητεία της. Η κάμερα του Νίκολς αφουγκράζεται το αδιέξοδο μιας αμερικάνικης κοινωνίας που αντιδρά βουβά στην πληγή του Βιετνάμ, ουσιαστικά μη αντιδρώντας καθόλου.


Ο Μπέντζαμιν του Ντάστιν Χόφμαν (σε μια σημαδιακή ερμηνεία) μοιάζει απομονωμένος από τα πάντα γύρω του καθώς εμπλέκεται σε μια ερωτική κατάσταση από την οποία δεν ξέρει πώς να ξεφύγει. Το γενικώς θαυμάσιο καστ (η Αν Μπάνκροφτ έγραψε κινηματογραφική ιστορία με την κυρία Ρόμπινσον της) φέρνει στη ζωή ένα σπιρτόζικο σενάριο, αλλά είναι ο -απολύτως δίκαια βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθεσίας- Μάικ Νίκολς που το απογειώνει, κοιτώντας με χιούμορ και ευαισθησία την ιστορία ενός ανθρώπου που είπε πολλά σε πολλούς.


Χωρίς εφετζίδικες στερεοτυπικές '60s-ίλες (ναρκωτικά, ροκ, παιδιά λουλουδιών, έντονες πολιτικές δηλώσεις), ο εξαιρετικός δημιουργός καταφέρνει παρ'όλ'αυτά να ζωντανέψει την αίσθηση της εποχής με ανατριχιαστική αλήθεια.


Παραδίδοντας στην πορεία μια σειρά από κλασικές σκηνές, από την αφέλεια του "Κυρία Ρόμπινσον, προσπαθείτε να με αποπλανήσετε;" μέχρι το σιωπηλό ραντεβού, μέχρι φυσικά κάθε δευτερόλεπτο της ταινίας με την άκρως συναισθηματική μουσική των Simon & Garfunkel. Here's to you, κύριε Νίκολς.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ