Αν στη λέξη "σπονδυλωτό" σταματήσατε να διαβάζετε, δε σας παρεξηγούμε. Ο Γκιγιέρμο Αριάγκα, σεναριογράφος της μέχρι τώρα φιλμογραφίας του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαριτού ("Χαμένες Αγάπες", "21 Γραμμάρια", "Βαβέλ") αλλά και του αριστουργηματικού ποιήματος του Τόμι Λι Τζόουνς "Οι 3 Ταφές του Μελκιάδες Εστράδα", αποδεικνύει εδώ, καθώς επαναλαμβάνει το τρικ του μέχρι να το φέρει στον τάφο, πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για όλα τα πράγματα.


Ο Αριάγκα τα έσπασε με τον Ινιαριτού πεπεισμένος πως είναι αυτός που θα έπρεπε να αναγνωρίζεται ως η κύρια δημιουργική ώθηση πίσω από αυτή τη συνεργασία, όμως το σκηνοθετικό του ντεμπούτο είναι τόσο μια από τα ίδια που το μόνο που καταφέρνει είναι να σε κάνει να δεις με -ακόμα- καλύτερο μάτι τις προηγούμενες ταινίες του.

Γιατί χωρίς το λυρισμό και την ευαισθησία της ματιάς των δύο πρώην συνεργατών του, οι μεταβάσεις ανάμεσα στις ιστορίες ξεγυμνώνονται ως απολύτως μηχανιστικές, με την ιστορία που συνθέτουν να μην είναι παρά ένα τραβηγμένο μελόδραμα που θα μπορούσε κάλλιστα κανείς να έχει παρακολουθήσει σε μεταγλωτισμένη σαπουνόπερα αν δεν ήταν στη μέση η αφήγηση-παζλ που σπάει την ιστορία σε χίλια κομμάτια και τα τοποθετεί σε τυχαία σειρά.


Αν προσκυνάτε μπροστά στη φιλμογραφία του Ινιαριτού η ταινία σίγουρα δε θα σας φανεί πεταμένος χρόνος, αλλά αν είχατε ήδη αρχίσει να κουράζεστε από επαναλαμβανόμενα μοτίβα και τεχνικές, τα πράγματα εδώ γίνονται μόνο χειρότερα.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ