Ο Κιμ Τζι-Γουν στην αξιοπρόσεκτη καριέρα του δεν έχει σταματήσει να μεταπηδά αποτελεσματικά όσο και εντυπωσιακά από το ένα είδος στο άλλο, από το καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ "Α Tale of Two Sisters" στο δραματικό νουάρ "Γλυκόπικρη Ζωή", και τώρα σε κάτι που μάλλον θα πρέπει να χαρακτηρίσουμε ως κωμικό σπαγγέτι γουέστερν.

Μόνο που αυτή τη φορά προδίδεται πρώτα και κύρια από ένα σενάριο τόσο αχρείαστα περίπλοκο που σχεδόν καταφέρνει να εκμηδενίσει τον παράγοντα της διασκέδασης στον οποίον εμφανώς στόχευε.


Ο Τζι-Γουν ακροβατεί στα όρια του καμπ καθώς μαζί με την κάμερα του χοροπηδάει ασταμάτητα ακολουθώντας τρένα, άμαξες, στρατούς και άλογα σε ένα φρενήρες και κατά τόπους απολαυστικό περιπετειώδες σλάπστικ, που όμως χάνει πόντους από ασυνάρτητες υπο-πλοκές και ψευτο-κουλ ανατροπές με ψευδαισθήσεις δραματικότητας, μην καταφέρνοντας να παραδοθεί στο πολύχρωμα κωμικό μεγαλείο με τον τρόπο που τα αξέχαστα "Δάκρυα του Μαύρου Τίγρη" είχαν κατορθώσει στις αρχές της δεκαετίας.

Kι ενώ ουκ ολίγες σκηνές δράσης αυτής της πανάκριβης και -σε κάθε περίπτωση- άκρως εντυπωσιακής παραγωγής θα το ρίξουν το σαγόνι σας στο πάτωμα, θα έρθουν και οι στιγμές που το φιλμ υποπίπτει σε λάθη στο ρυθμό του και δεν είναι όσο διασκεδαστικό νομίζει.


Ενώ διαπράττει ύψιστο αδίκημα, επιχειρώντας να αναδημιουργήσει την κλασική κλιμάκωση του αριστουργήματος του Σέρτζιο Λεόνε (του οποίο τον τίτλο περίπου δανείζεται) μέσα από προφανείς μηχανισμούς και σεναριακές προχειρότητες στα όρια του ακατανόητου.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ