Τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής με τα ατελείωτα πλάνα τοπίων και ζώων με συνοδεία εξαντλητικής απαρίθμησης γεωφυσικών φαινομένων υπό μορφή corporate voice over;
Πρόκειται περί εταιρικού βίντεο; Ή μήπως είναι φυσιοδιφικό ντοκιμαντέρ του Ρίτσαρντ Ατένμπορο; Βλέπετε (κύριε Αρτους Μπερτράν) το σινεμά δεν είναι φωτογραφικό άλμπουμ. Κάθε εικόνα πρέπει να οδηγεί με λογικά βήματα στην επόμενη και όλες μαζί να οδεύουν προς ένα κοινό προορισμό. Ο,τι δηλαδή δεν καταφέρνει να κάνει το «Home».
Κόβοντας φωτογενείς, πλην ασυνάρτητες, τσάρκες ανά τον πλανήτη, πέφτει τελικά σε τετριμμένες περιβαλλοντολογικές καταστροφολογίες, ενώ για επιδόρπιο σερβίρει μια δόση χαζοχαρούμενης αισιοδοξίας. «Είναι πολύ αργά για να είμαστε απαισιόδοξοι», μας ενημερώνει η άχρωμη φωνή-φάντασμα σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να δείξει λίγο ενθουσιασμό.
Δεν ξέρω αν είναι πολύ αργά για τον πλανήτη, αλλά σίγουρα είναι πολύ αργά γι’ αυτή την άνευρη αλληλουχία εικόνων να θεωρεί τον εαυτό της ταινία.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΥΛΑΚΗ
