Ο Τόμας Κράουν είναι πάμπλουτος, επιτυχημένος επιχειρηματίας. Το πάθος του όμως είναι το παιχνίδι με την εξουσία. Οργανώνει επτά άτομα που δεν γνωρίζονται σε μία καλοκουρδισμένη συμμορία και τους παρακολουθεί να εκτελούν με ακρίβεια το σχέδιό του: τη ληστεία, μέρα μεσημέρι, της μεγαλύτερης τράπεζας στη Βοστώνη. Μόνο που η ασφαλιστική εταιρεία της τράπεζας αποφασίζει να στείλει στην πόρτα του την Βίκι Αντερσον.


Πανέξυπνη, κλασάτη, ευειδής αποτελεί τον άξιο θηλυκό του αντίπαλο, σε μία αναμέτρηση υψηλών εντάσεων, εγκεφαλικής υπεροχής και εκρηκτικού ερωτισμού.

Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της υπό τη σκιά του Μάη του ’68. Σήμερα ίσως να μη συνδυάζουμε τα δύο, αλλά η παρουσίαση ενός suave γοητευτικού Καπιταλιστή, ο οποίος αρέσκεται να κλέβει την Τράπεζα, όχι γιατί χρειάζεται τα χρήματα, αλλά γιατί επιθυμεί να εξευτελίζει το Σύστημα, υπήρξε σχεδόν πολιτικό κλείσιμο ματιού. Ενας χαρακτήρας που συγκεντρώνει την ευρηματικότητα του Τζέιμς Μποντ, τη διπλή ταυτότητα του Μπρους Γουέιν και τη γοητεία του Κάρι Γκραντ, δεν μπορεί παρά να χριστεί αυτόματα ήρωας της κινηματογραφικής, έστω, επανάστασης.


Η ταινία όμως δεν έγραψε αυτό το κομμάτι της ιστορίας. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης την έχει χαρακτηρίσει ως «νίκη του στυλ εις βάρους της ουσίας». Ως εγκέφαλος μίας κινηματογραφικής σπείρας συνεργατών ο Τζούισον εκτέλεσε με μαεστρία ένα καλοδουλεμένο σενάριο ανατροπών, αλλά και διαλόγων τόσο ανάλαφρων ώστε να επιτρέπουν στο μοντάζ του Χαλ Ασμπι και τη φωτογραφία του Χάσκελ Γουέξλερ να κλέβουν την παράσταση.


Η 70ς κινηματογράφηση, τα split screens και οι αντικατοπτρισμοί μπορεί να στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα τους Σόντερμπεργκ και Γκίλροϊ αυτού του κόσμου, η ταινία όμως δεν έμεινε κλασική για τα 360 μοιρών κόλπα της με την κάμερα γύρω από μια σκακιέρα, αλλά για τα κόλπα της με το μυαλό μας.


Οσο οι ήρωες κονταροχτυπιούνται σε μία πρόκληση της ευφυΐας απέναντι στο ερωτικό τους ένστικτο, όσο η προδοσία παρασύρει σ’ ένα ηδονικό ταγκό ζευγαρώματος την εμπιστοσύνη, τόσο ο Τζούισον μας υπνωτίζει στην κινηματογραφική του φάκα δίνοντάς μας το 70 δευτερολέπτων φιλί του Ιούδα: δεν μας νοιάζει το έπαθλο. Θέλουμε απλά να χαζεύουμε τους παίκτες.

ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ