Πειράζει που θέλουμε πίσω τον ΜακΤζι των "Αγγέλων του Τσάρλι"; Ο σκηνοθέτης της μεγαλύτερης ίσως ένοχης απόλαυσης της δεκαετίας είναι εδώ τόσο απεγνωσμένος να πείσει τους πάντες πως σοβαρεύτηκε και πως η ιστορία που διηγείται είναι Σπουδαία και Σημαντική, που το τελικό του προϊόν καταλήγει αποπνικτικό μέσα στην δυσβάσταχτη σοβαρότητα με την οποία κοιτά τον εαυτό του.


Το χιούμορ πάντα έβρισκε τη θέση του στη σειρά ταινιών, αλλά στον κατά ΜακΤζι "Εξολοθρευτή" περιορίζεται σε ένα αυτοαναφορικό "I'll be back" του Τζον Κόνορ που μοιάζει παράταιρο με τη νιχιλιστική, Κόρμακ ΜακΚαρθι-κή απόγνωση ενός μετα-αποκαλυπτικού κόσμου χωρίς ελπίδα.


Όλα αυτά όμως δε θα αποτελούσαν προβλήματα αν υπήρχε πράγματι κάποια σημαντική ιστορία να ειπωθεί σε αυτό το σκηνικό. Όμως ανάμεσα στα -ικανότατα, πρέπει να σημειωθεί- αλεπάλλημα μπαμ-μπουμ μιας δράσης που πρέπει να καλύπτει κάποιο 90% της ταινίας, δεν υπάρχει ούτε ψήγμα ιστορίας ή χαρακτήρα. Ή ψυχής. (Είναι σαν οι μηχανές να έχουν ήδη κερδίσει.)


Ο Κρίστιαν Μπέιλ προκύπτει παντελώς μονότονος και αν ο χαρακτήρας του δε λεγόταν Τζον Κόνορ δε θα μας ένοιαζε ούτε στο ελάχιστο η λειψής ανάπτυξης σταυροφορία του.

Υπάρχουν περιπτώσεις τραγικών διαλόγων συνδυασμένων με αμπελοφιλοσοφίες περί πεπρωμένου που μοιάζουν να ανήκουν σε κάποιο άλλο φιλμ. Ξεχάστε τις διδαχές των ταινιών του Κάμερον περί του πώς ο καθένας δημιουργεί τη δική του μοίρα: εδώ οι χαρακτήρες μοιάζουν απλώς να προσπαθούν να φέρουν εις πέρας μια σειρά προδιαγεγραμμένων γεγονότων σε ένα μέλλον που, πρέπει να σημειωθεί, δεν βγάζει το παραμικρό νόημα.


Ο κόσμος μοιάζει να είναι κατασκευασμένος από μηχανές προς χρήση από τους ανθρώπους, λειτουργικά έτσι όπως είναι τα πάντα με κονσόλες και χειριστήρια παντού, σε αντίθεση για παράδειγμα με τον κόσμο των μηχανών όπως απεικονίζεται στο "Matrix", στον οποιόν μοιάζει αδιανόητη η επιβίωση του ανθρώπου.


Η γεμάτη τρύπες πλοκή γενικά μοιάζει εντελώς δευτερευούσης σημασίας, το οποίο δε θα ήταν τόσο κακό αν τα πάντα εδώ δεν ήταν τόσο επίπεδα και αδιάφορα, με μοναδική εξαίρεση την προσωπική ιστορία του έτερου πρωταγωνιστή του φιλμ, Μάρκους Ράιτ, που δίνει τις μοναδικές αφορμές για κάποια ανθρώπινη στιγμή. (Ο Σαμ Γουόρθινγκτον μπαίνει στα μεγάλα σαλόνια, και χάρη στο "Avatar" του Τζέιμς Κάμερον -ειρωνία;- θα μείνει εκεί.)


Οι σκηνές δράσης είναι πολύ μεγάλες και πολύ εντυπωσιακές αλλά ακόμα κι αυτές μοιάζουν εντελώς παράταιρες με το ύφος των συναρπαστικών καταδιώξεων των ταινιών του Κάμερον ή ακόμα και του Τ3 του Τζόναθαν Μόστοου. (Εντελώς άνισο φιλμ, αλλά και χιούμορ είχε, και η σκηνή καταδίωξης με τον γερανό μεταξύ του Άρνι και της Κριστάνα Λόκεν, είναι ανθολογίας.)


Η ταινία του ΜακΤζι δεν είναι κακή, και ούτε θα κάνει κανέναν να ευχηθεί να έβλεπε κάτι άλλο. Αλλά πολύ απλά, δεν δικαιολογεί το όνομα "Εξολοθρευτής" στον τίτλο της.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ