Η πρώτη "Νύχτα στο Μουσείο" θυμάμαι πως ήταν μια από τις πιο μεγάλες απογοητεύσεις του πρόσφατου εμπορικού σινεμά, όχι γιατί ήταν καμιά φρικτή ταινία ή γιατί δεν διασκέδαζε το -κατά προτίμηση ανήλικο- κοινό της σε λογικά πλαίσια, αλλά επειδή το ίδιο της το κόνσεπτ απαιτούσε κάτι πολύ πιο θεαματικό και εφευρετικό, κάτι που να σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό σε κάθε του στροφή. Eκθέματα που έρχονται στη ζωή! Δεινόσαυροι στους διαδρόμους! Ο Πρόεδρος Ρούζβελτ ερωτεύεται Ινδιάνα! Πολύ απλά, η ταινία όφειλε να είναι σαν μια διαρκής θαυματουργή ανακάλυψη, αλλά τελικά ήταν μια τυπικά ψιλοσυμπαθής κωμωδία του Μπεν Στίλερ. Τρία χρόνια μετά η παρέα επιστρέφει με μπόλικες νέες προσθήκες, και αν προσαρμόσει κανείς τις προσδοκίες του φαντάζομαι δε θα περάσει άσχημα το δίωρό του. Το επίπεδο του χιούμορ, από τους προφανείς μανερισμούς του Στίλερ μέχρι τους προβλέψιμους αναχρονισμούς της Αμίλια (η πάντα ευπρόσδεκτη παρουσία της Έιμι Άνταμς) εξακολουθεί να μην είναι ιδιαίτερα εξεζητημένο, και δυστυχώς η αίσθηση διεκπεραίωσης δε λέει να σύρει τη σκιά της μακριά από το όλο εγχείρημα.

Ο σκηνοθέτης Σον Λέβι (που μεταξύ της πρώτης "Νύχτας" και του τραγικά ανέμπνευστου ριμέικ του "Ροζ Πάνθηρα" έχει στήσει μια καριέρα πάνω στο αδιάφορο) ενορχηστρώνει την ταινία με ένα τρόπο που περισσότερο καλεί το κοινό να εντυπωσιαστεί παρά όντως το εντυπωσιάζει, ενώ οι χαρακτήρες έχουν γίνει τόσοι πολλοί που δεν υπάρχει χώρος για κάποιον από αυτούς να αναπνεύσει και να κλέψει αληθινά την παράσταση.


Όμως παρά όλ'αυτά, η εγγενώς θεαματική αρχική ιδέα της ταινίας αρκεί για να κάνει και αυτό το σίκουελ διασκεδαστικό, ενώ το γεγονός και μόνο οτι συγκεντρώνονται σε μια ταινία ιδιόρρυθμοι β' ρόλοι από ένα καστ που περιλαμβάνει τους Ρίκι Τζερβέ, Μπιλ Χέιντερ, Στιβ Κούγκαν, Τζόνα Χιλ και τον φοβερότερο όλων, Κρίστοφερ Γκεστ, κάνει την όλη διαδικασία τουλάχιστον ανεκτή, ακόμα και όταν η πλοκή περνάει άνευρα από το ένα δωμάτιο στο επόμενο.


Θοδωρής Δημητρόπουλος