Η τελευταία και καλύτερη ταινία που γύρισε στην καριέρα του ο Ρώσος σκηνοθέτης (και συμμαθητής του Αντρέι Ταρκόφσκι στο σχολείο) χρειάστηκε να περιμένει πολλά έτη μέχρι να ολοκληρωθεί και χρηματοδοτήθηκε, προκειμένου να γιορτάσει τα σαραντάχρονα της νίκης των Σοβιετικών έναντι των Γερμανών. Τίποτα ηρωικό δεν συναντά, εν τούτοις, κανείς σε αυτή τη συγκλονιστική συμφωνία της βαρβαρότητας και του ανθρώπινου παραλόγου.

Αντλώντας από τις αποτρόπαιες μαζικές σφαγές που πραγματοποίησαν οι ναζιστικές δυνάμεις στα εδάφη αυτού που σήμερα αποτελεί τη Λευκορωσία, το φιλμ αποτελεί το κινηματογραφικό αντίστοιχο ενός υπερρεαλιστικού εφιάλτη, ιδωμένου στο μεγαλύτερο μέρος του μέσα από έντρομα παιδικά μάτια και βαμμένου ως επί το πλείστον με τα χρώματα του αίματος και της λάσπης.

Εναλλάσσοντας τον ντοκιμαντεριστικό ρεαλισμό με αναπάντεχα διαλείμματα λυρισμού, ο Κλίμοβ προσγειώνει σταδιακά τον θεατή σε μια μπαρόκ και συναισθηματικά εξοντωτική εμπειρία. Με τη βοήθεια μιας ηχητικής μπάντας στοιχειωμένης από ανάσες, κραυγές και χτυποκάρδια, ο σκηνοθέτης συλλαμβάνει σκηνές δυσβάσταχτης φρίκης και γνήσιου τρόμου και χρησιμοποιεί την παροξυσμική εικονογράφησή του για να διοχετεύει τακτικά ηλεκτροσόκ στον θεατή. Βεβαιώνοντας, έτσι, ότι τίποτε σε αυτό το εξπρεσιονιστικό και ασφυκτικό όραμα βίας δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Και μετατρέποντας το «Ελα Να Δεις» σε μια από τις πιο σφοδρές αντιπολεμικές δηλώσεις που έχει συντάξει ποτέ το σινεμά.

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ