Στην πραγματικότητα η παραπάνω περιγραφή είναι λάθος, καθώς η ουσία της ταινίας αποκαλύπτεται στις τελευταίες της σκηνές, έστω κι αν τα πάντα είναι προβλέψιμα από το πρώτο εικοσάλεπτο. Ο μόνος λόγος που μπορεί κάποιος να πιαστεί προ εκπλήξεως είναι διότι η ανατροπή είναι τόσο ανόητη και εξωφρενική που αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν άνθρωποι να πήραν αυτή την ιστορία στα σοβαρά. Πίσω, όμως, από τη μουντή και στραγγισμένη από κάθε ίχνος ζωής κινηματογράφηση αλλά και την άβολη και αβέβαιη ως προς το στόχο της ερμηνεία του συνήθως χαρισματικού Γουίλ Σμιθ, κρύβεται μια ιστορία που σοφά παρουσιάστηκε με αυτό τον αποσπασματικό τρόπο. Διότι βάζοντας τα κομμάτια στη σειρά, όχι μόνο θα απορήσεις ποιος σκέφτεται αυτές τις σαχλαμάρες και όχι μόνο θα φωνάξεις ήμαρτον προς τις ξεδιάντροπες προσπάθειες συναισθηματικού εκβιασμού αλλά και θα απορήσεις για το πώς το φιλμ αγνοεί τις τεράστιες ηθικές συνέπειες που προκύπτουν από τις ενέργειες του κεντρικού χαρακτήρα και το σύνδρομο του Μεσσία που τον κατατρέχει.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ