Η ειρωνία με την καινούργια ταινία του Βρετανού Μπόιλ είναι πως οι ίδιοι κριτικοί που στο παρελθόν κατηγορούσαν τον σκηνοθέτη του «Τrainspotting» για επιδειξιομανία και έλλειψη βάθους, φέτος τον επιβραβεύουν για μια από τις πιο απροκάλυπτα βιρτουόζικες δημιουργίες του. Ισως γιατί, αυτή τη φορά, ο Μπόιλ τους προσφέρει το άλλοθι που αποζητούσαν. Το «Slumdog Μillionaire» μπορεί να κόβει και να ράβει σκηνές με ρυθμούς παροξυσμού ή να δονείται από ένα βομβαστικό σάουντρακ, όπως συνέβαινε σε άλλες ταινίες του σκηνοθέτη, αυτή τη φορά όμως το βιντεοκλίπ συγχρονίζεται στις παρτιτούρες του κοινωνικού ρεαλισμού, παίζεται με φόντο τις εξαθλιωμένες γειτονιές της Ινδίας, ερμηνεύεται από άγνωστους ηθοποιούς, εκτελείται με απόλυτη αποδοχή της λαϊκότητάς του και κινηματογραφείται με εξωραϊστικό τρόπο που κάνει ακόμη και τα βρωμόνερα μιας λακούβας να μοιάζουν ακαταμάχητα, αρκεί επάνω τους να καθρεφτίζεται λαμπρός ο ήλιος.

Η ταινία του Μπόιλ αντλεί μεταμοντέρνο αέρα από δυο ετερόκλητες πηγές που, φαινομενικά, μοιάζουν με μακρινοί συγγενείς, στην ουσία όμως παιανίζουν τον ίδιο ύμνο πάνω στον θρίαμβο του ανθρώπου κόντρα στις αντιξοότητες. Η μία πηγή βρίσκεται στον μυθιστορηματικό κόσμο του Κάρολου Ντίκενς. Η άλλη εντοπίζεται στην απενοχοποιημένη ποπ αισθητική των ινδικών δραμάτων και των φανταχτερών επών του Bollywood. Η μεγάλη εξυπνάδα του Μπόιλ είναι, ωστόσο, το να δώσει στα πάντα μια διάσταση φαντασίας και μύθου, ώστε να γνωρίζεις συνεχώς ότι αυτό που παρακολουθείς είναι μόνο μια ταινία. Το «Slumdog Μillionaire» καθιστά εξαρχής σαφές ότι δεν είναι παρά ένα παραμύθι έρωτα και ελπίδας που φυτρώνει μέσα από τους υπονόμους, γεγονός που σε προτρέπει να μην φερθείς με αυστηρότητα στον απλοϊκό του ουμανισμό, σε διαλόγους που ενίοτε σε φέρνουν σε αμηχανία με την κοινοτυπία τους και σε καταστάσεις, την έκβαση των οποίων μπορείς να μαντέψεις στο λεπτό. Ως αμοιβή για την καλή σου διάθεση, το φιλμ σε στολίζει με αναστάσιμες μουσικές, ζαλιστικά πλάνα και σκηνοθετικές ταχυδακτυλουργίες.

Οσο κι αν υποκλίνομαι, όμως, στις ψυχεδελικές εικόνες του φιλμ, έτσι όπως διασχίζουν τρέχοντας μια ολόκληρη τοιχογραφία ζωής, άλλο τόσο καχύποπτος γίνομαι όταν βλέπω τη φτώχια και τη μιζέρια να φιλμάρονται με μια διαφημιστική αισθητική που καταλήγει σε σημεία να καλλωπίζει τις ίδιες απάνθρωπες συνθήκες που υποτίθεται ότι στηλιτεύει. Δεν μου φαίνεται, εντούτοις, παράξενο που το «Slumdog Μillionaire» θα κερδίσει φέτος τα μεγάλα βραβεία. Η εμφάνισή του συμπίπτει ιδανικά με μια επιτακτική ανάγκη των καιρών για λίγη κινηματογραφική απόδραση, σερβιρισμένη όμως με μια επίφαση κοινωνικής ευαισθησίας. Η ταινία μεταμφιέζει εντέχνως την ελαφράδα της, επιδεικνύει φρενήρη ενέργεια που κολακεύει το μάτι, προσφέρει το τέλειο αντίδοτο στη βαρυθυμία των ημερών, συντάσσει την πιο θερμή έκκληση στην αισιοδοξία, προτείνει μια ρομαντική άποψη περί αγάπης και τύχης και μια ταιριαστή feel good απάντηση σε θεατές που νιώθουν άβολα επειδή ακόμη και το Χόλιγουντ στρέφεται τελευταία προς το πιο σκοτεινό. Είναι ένας ελκυστικός μηχανισμός πρόκλησης συγκινήσεων που εμένα προσωπικά δεν με έπεισε λεπτό.

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ