Δεν αποτελεί μυστικό πως ο ρουμανικός κινηματογράφος συχνά χτυπάει ενέσεις αδρεναλίνης στον αναιμικό ευρωπαϊκό των τελευταίων χρόνων. Μια σχετικά μικρή χώρα της νοτιοανατολικής Ευρώπης, τοποθετημένη στην κορυφή των Βαλκανίων συνεχίζει να αναζωογονεί το ενδιαφέρον για τον κινηματογράφο που παράγει η Γηραιά Ήπειρος. Το "Σιωπηλός Γάμος" είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του ηθοποιού και θεατρικού σκηνοθέτη Οράτιου Μαλέλε. Δεν ακολουθεί την μινιμαλιστική δραματική προσέγγιση των διάσημων συναδέλφων και συμπατριωτών του Κρίστι Πούιου και Κριστιάν Μουνγκίου. Αντίθετα εξετάζει την δυσμενή πολιτική και κοινωνική συγκυρία μέσω μιας σλάπστικ κωμωδίας την οποία τοποθετεί στο 1953 την περίοδο που πέθανε "ο πατέρας των ανθρώπων" Στάλιν. Χρονική στιγμή που αντί να σημάνει την απελευθέρωση των πολιτών απ’ το σοβιετικό ολοκληρωτισμό κατάφερε να τον γιγαντώσει.

Ο Μαλέλε επιχειρεί την σκιαγράφηση των ανθρώπων και της καθημερινής ζωής ενός χωριού της ρουμανικής επαρχίας. Δίνει έμφαση σε σκηνικά, κοστούμια και τοποθεσίες για να δημιουργήσει την απαραίτητη χωριάτικη ατμόσφαιρα και κάνει σπουδαία δουλειά στο κάστινγκ επανδρώνοντας το μικρό χωριό του με φιγούρες γραφικές που παρά το καταπιεστικό καθεστώτος συνεχίζουν να διατηρούν τα έθιμά και τις καθημερινές τους συνήθειες, την αφυροστομία και τους καθημερινούς ανούσιους καυγάδες. Και όταν τους απαγορεύεται να γλεντήσουν για τον γάμο του χωριού τότε γίνονται εφευρετικοί και διασκεδάζουν κάτω απ’ τη μύτη του εχθρού.Αυτή είναι και η πιο χαρακτηριστική σεκανς του φιλμ που χάρισε και το όνομα στην ταινία. η σκηνή του μιουταρισμένου γαμήλιου τραπεζιού.

Βέβαια υπάρχουν και αδυναμίες καθώς το φιλμ δεν διατηρεί σφιχτό ρυθμό και μερικές φορές φαντάζει ανώριμο και φλύαρο. Με ένα μικρό μάζεμα και με μια διαρκώς αυξανόμενη ένταση στις σκηνές κορύφωσης σίγουρα θα έπειθε ακόμη περισσότερο. Παρόλα αυτά παραμένει ένα προσιτό παραμύθι στο πλαίσιο της φαρσοκωμωδίας που σατυρίζει το ζυγό του κομμουνιστικού καθεστώτος με μπρίο και φαντασία.

Κωστής Θεοδοσόπουλος