Το γεγονός ότι είναι σενάριο της αγαπημένης και αδικοχαμένης Άντριεν Σέλι, καθώς επίσης και η παρουσία των συμπαθητικών Μεγκ Ράιαν και Τίμοθι Χάτον αποτελούν ίσως το μοναδικό λόγο για τον οποίο η ταινία της Σέριλ Χάινς φτάνει στις κινηματογραφικές αίθουσες χωρίς να έχει να επιδείξει κάτι το σημαντικό. Δυστυχώς, όσο κι αν είναι φιλότιμες οι προσπάθειες, η ταινία δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο πάνω στο οποίο μπορούμε να σταθούμε και να αναλύσουμε.

Αν και η αρχική ιδέα φαίνεται ν’ αναζητά μια σε βάθος εξερεύνηση στις σχέσεις ενός ζευγαριού μέσα από μια πρωτότυπη ιδέα (αιχμαλωτίστε τον/την σύντροφο σας μέσα στο σπίτι και αλλάξτε του/της τη γνώμη) η ταινία μετατρέπεται από τα πρώτα λεπτά σε μια επιφανειακή ερωτική κωμωδία χωρίς φαντασία στους διάλογους, χωρίς πραγματικές κωμικές στιγμές και χωρίς στήριξη από τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών. Η δράση είναι προβλέψιμη και σχηματική ενώ και η σκηνοθεσία δείχνει απλά ως μια διεκπεραίωση παρά κάτι άλλο.

Η δημιουργός πάντως φαίνεται ότι προσπαθεί περισσότερο από όσο πρέπει να σκεφτεί πως θα το σκηνοθετούσε η ίδια η Σέλι κι έτσι το αποτέλεσμα καταλήγει να είναι τουλάχιστον αδιάφορο. Τελικά η ιστορία του χαμένου σεναρίου και της κατάληξης του στη μεγάλη οθόνη δείχνει πιο ενδιαφέρουσα και από την ίδια την ταινία.

Αν λοιπόν τα κριτήρια είναι μόνο κινηματογραφικά τότε η τελική προσπάθεια χάνει σχεδόν σε όλα τα σημεία. Αν όμως βάλουμε δίπλα και τη κρυφή μας νοσταλγία για το πρόσωπο της αξιαγάπητης και γλυκιάς Άντριεν, ίσως τότε τα λάθη και τα αρνητικά να περνάνε σε δεύτερο επίπέδο.


Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης