Ιστορίες για Καληνύχτα

16.12.2008
Μπορεί η ιδέα μιας ιστορίας όπου η φαντασία των παιδιών καθορίζει τις εξελίξεις στην πραγματική ζωή να είναι εκ πρώτης όψεως ενδιαφέρουσα, όμως από τις «Ιστορίες για Καληνύχτα» λείπει αυτό το κάτι που θα μετέτρεπε την ταινία από Κατάλληλο ΜΟΝΟ για ανηλίκους ΚΑΤΩ των 10 ετών σε αληθινή κωμωδία

Φανταστείτε να λέγατε μία ιστορία, που την επόμενη μέρα... γινόταν πραγματικότητα! Ο Σκίτερ Μπρόνσον (Άνταμ Σάντλερ) είναι ένας απλός ξενοδοχοϋπάλληλος, του οποίου όμως η ζωή ανατρέπεται οριστικά - και μάλιστα με τον πιο απίθανο τρόπο - όταν η αδερφή του, Γουέντι (Κόρτνεϊ Κοξ), του αναθέτει για μερικές μέρες τα δυο της παιδιά. Κάθε βράδυ, όταν τα ανίψια του ξαπλώνουν για να κοιμηθούν, ο Σκίτερ επιστρατεύει όλη του τη φαντασία για να τους διηγηθεί τις πιο τρελές ιστορίες, οι οποίες εμπλουτίζονται από τις παρεμβάσεις των παιδιών.


Οι ιστορίες, που διαδραματίζονται στην Άγρια Δύση, το Μεσαίωνα, την Αρχαία Ρώμη αλλά και στην... άκρη του σύμπαντος, έχουν ως ήρωες τον Σκίτερ και τους πρωταγωνιστές της αληθινής του ζωής. Και κατά έναν περίεργο τρόπο, όταν ξημερώνει, ο απόηχος των απίθανων παραμυθιών διεισδύει στην πραγματικότητα, φέρνοντας τα πάνω-κάτω στις ζωές όλων.


Μπορεί η ιδέα μιας ιστορίας όπου η φαντασία των παιδιών καθορίζει τις εξελίξεις στην πραγματική ζωή να είναι εκ πρώτης όψεως ενδιαφέρουσα, μπορεί ο Άνταμ Σάντλερ να πείθει σε ρόλο καλοκάγαθου «Γκούφι», μπορεί τις ημέρες των εορτών να έχουμε ανάγκη κι από ένα παραμυθάκι χωρίς πολύ προβληματισμό, όμως από τις «Ιστορίες για Καληνύχτα» λείπει αυτό το κάτι που θα μετέτρεπε την ταινία από Κατάλληλο ΜΟΝΟ για ανηλίκους ΚΑΤΩ των 10 ετών σε αληθινή κωμωδία.


Το γεγονός όμως ότι η ταινία είναι γραμμένη από ενηλίκους δεν επιτρέπει καμία δικαιολογία για το απλοϊκό σενάριο (που δεν υποστηρίζει την αρχική ιδέα), ή για τα σημεία εκείνα -και δυστυχώς είναι πολλά- όπου η ιστορία αγγίζει τα όρια του σαχλού αστείου (μεταξύ αυτών υπολογίστε όλες τις σκηνές με τον Γκάι Πιρς). Το χειρότερο; Δεν κάνεις αυτό για το οποίο μπήκες στην αίθουσα, δηλαδή δε γελάς. Δε γελάς ούτε με εκείνο το πνιχτό ενοχικό γέλιο που φοβάσαι ότι θα προκαλέσει το ειρωνικό μειδίαμα των πιο υποψιασμένων κινηματογραφικά θεατών της αίθουσας.


Συμπέρασμα: H κωμωδία, σε όποια ηλικία και αν απευθύνεται, θέλει ταλέντο και έμπνευση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι μπορεί να ανιχνεύσει κανείς στις χλιαρές ατάκες του Άνταμ Σάντλερ και στις χαμηλής κινηματογραφικής και όχι μόνο νοημοσύνης ιστορίες καληνύχτας.


Ανθή Νταουσάνη