Ταπεινή σε σύλληψη αλλά οπερατική σε εκτέλεση, η νέα ταινία του Νικίτα Μιχάλκοφ είναι μια ευχάριστη προσθήκη στην κορεσμένη, λόγω υπέρμετρης φιλοδοξίας, φιλμογραφία του που θα μπορούσε άνετα να θεωρηθεί το comeback της χρονιάς, αν δεν είχε προηγηθεί ο υπέροχος Γέρζι Σκολιμόφσκι.

Αν και διασκευή των «12 Ενόρκων» του Σίντνεϊ Λιούμετ, θα ορκιζόταν κανείς ότι το «12» γεννήθηκε με ρώσικη ψυχή, αφού η υποταγή του σεναρίου στα σκηνοθετικά καπρίτσια του Μιχάλκοφ είναι ολοκληρωτική. Χωρισμένο σε 12 ίσα μέρη, κάθε συμμετέχων έχει θεωρητικά την ευκαιρία να διεκδικήσει εύσημα πρωταγωνιστή, ανάλογα με την ένταση της ερμηνείας του.

Ο πανούργος Μιχάλκοφ, όμως, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, κρατώντας τον ηγετικό ρόλο -αυτόν του πρόεδρου της συνεδρίασης- για τον εαυτό του. Γιατί όσο απολαυστικοί, μέσα στη θεατρική υπερβολή τους, κι αν είναι οι ερμηνευτές του, τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα ο σκηνοθέτης. Αρα πρωταγωνιστής, είτε το θέλουν είτε όχι, αναδεικνύεται ο Μιχάλκοφ. Case closed.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΥΛΑΚΗ