H καινούρια ταινία του Γκάι Ρίτσι καταπιάνεται και πάλι με το προσφιλές του θέμα: Ιστορίες απατεώνων στην πόλη του Λονδίνου με φόντο αυτή τη φορά τον κατασκευαστικό τομέα.

Παρακολουθούμε την προσπάθεια, της «Αγριας Συμμορίας», μίας συμμορίας μικροαπατεώνων, όπου κυρίαρχη μορφή είναι ο 1-2 (Τζέραρντ Μπάτλερ), να απεμπλακεί από την μοίρα της και να καταπιαστεί με ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο πρότζεκτ στον κατασκευαστικό τομέα. Η Συμμορία θα πέσει στην παγίδα του Λένι, ενός μεγαλοαπατεώνα, μαφιόζου της παλιάς σχολής και κυρίαρχου στο κατασκευαστικό παιχνίδι με τις δωροδοκίες, τον εκφοβισμό και την προστασία που πουλάει. Σ΄αυτούς τους προσθέστε τον Ρώσο μεγιστάνα Γιούρι, ο οποίος επιδιώκει την επένδυση τεράστιων χρηματικών κεφαλαίων στον ίδιο τομέα και χρησιμοποιεί το Λένι για να επιτευχθούν τα μεγαλόπνοα σχέδια του. Επικίνδυνη γυναικεία παρουσία της παρέας η sexy λογίστρια του Ρώσου που όντας εθισμένη στη μεγάλη ζωή και στο ρίσκο, αναθέτει δουλειές στην Αγρια Συμμορία του Μπάτλερ εποφθαλμιώντας τις παράνομες χρηματαποστολές του Ρώσου εργοδότη της.
Κυρίαρχη παρουσία σ΄όλο αυτό το γαϊτανάκι, η εκκεντρική περσόνα του Rocknrolla ναρκωμανή ροκ σταρ και θετού γιου του Λένι, Τζόνι και το κυνήγι ενός πίνακα.

Η ταινία, παρόλο που κινείται στους γνώριμους ρυθμούς του Βρετανού σκηνοθέτη με γρήγορες εναλλαγές πλάνων, αρκετή δράση, πολύ ροκ, χιουμοριστικές ατάκες, κυνισμό, υποδόρειο σαρκασμό και μία ρεαλιστική απεικόνιση του λονδρέζικου υποκόσμου, σε καμία περίπτωση δεν αγγίζει το επίπεδο των «Δύο Καπνισμένων Κανών» και της «Αρπαχτής».
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών δεν διακρίνονταν για την αυθεντικότητά τους (ο Τζέραρντ Μπάτλερ ήταν μάλλον απογοητευτικός), ήταν περισσότερο διεκπεραιωτικές και απείχαν χιλιόμετρα από τους αντίστοιχους χαρακτήρες των δύο προαναφερθέντων ταινιών. Όσον αφορά το σενάριο και τη σκηνοθεσία η έλλειψη πρωτοτυπίας και έμπνευσης ήταν εμφανής, ενώ η εμμονή σε κακούς- καρικατούρες περισσότερο θυμηδία προσέφερε παρά ο,τιδήποτε άλλο.

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]