Κατά έναν παράδοξο τρόπο, το τελευταίο φιλμ του Ολιβερ Στόουν μοιάζει να προκύπτει από το άθροισμα των δύο προηγούμενων: αν τοποθετήσουμε την προβληματική φιγούρα ενός μονάρχη («Αλέξανδρος») στο κρίσιμο ιστορικό «εδώ και τώρα» και τα τραύματα που αυτό γεννά («Δίδυμοι Πύργοι»), φτάνουμε εύκολα στην περσόνα του Τζορτζ Μπους του νεότερου. Ενός Προέδρου που σφράγισε με το όνομά του μια ολόκληρη εποχή και μια συγκεκριμένη λογική κυριαρχίας, που αμφισβητήθηκε και χλευάστηκε όσο κανένας προκάτοχός του, και πρόλαβε να μείνει στην ιστορία πριν να εγκαταλείψει το δωμάτιο της εξουσίας (εξ ου και το μη αντιφατικό, τουλάχιστον για τον Στόουν, της δημιουργίας ενός ιστορικού πορτρέτου σύγχρονου με το αντικείμενό του).

Ο πολιτικός θόρυβος γύρω από την οχταετία Μπους θα κάνει τόσο καιρό να κοπάσει, που ελάχιστοι θα συνειδητοποιήσουν ότι ο εν λόγω «πλανητάρχης» υπήρξε μια ανεπανάληπτα αδιαφανής προσωπικότητα. Πέρα από τα σχήματα προς λαϊκή κατανάλωση (ο «ηλίθιος», «θρησκόληπτος», «αλκοολικός» και πάει λέγοντας), ο Μπους επηρέασε τον ρου της ιστορίας μένοντας αόρατος.

Με το «W.», ο Ολιβερ Στόουν έρχεται να αποδομήσει τη δημόσια εικόνα του πλανητάρχη, με σκοπό να την αναδομήσει και να προσφέρει, ίσως, μια κάποια εξήγηση. Το μόνο που καταφέρνει όμως είναι να εγκλωβιστεί στα χονδροειδή σχήματα της ψυχανάλυσης για αρχαρίους και των απλοϊκών διπόλων. Μέσα από το χρονικό πήγαινε-έλα στα θραύσματα της ζωής του Μπους, ο Στόουν (με το σεναριογράφο του Στάνλεϊ Γουάιζερ) σκιαγραφεί τη δύσκολη σχέση του ήρωά του με τον συνονόματο πατέρα του, πιστεύοντας πιθανότατα ότι έτσι μεταφέρεται αυτόματα στο έδαφος της τραγωδίας. Αντ' αυτού, εφευρίσκει απλούστατα ένα βαρύ κι ασήκωτο αφηγηματικό μοτέρ, που τον ωθεί αναπόφευκτα σε συμπεράσματα τύπου «ο Μπους ήθελε να βγει Πρόεδρος για να εκδικηθεί για την ήττα του πατέρα του και να κάνει πόλεμο με το Ιράκ για να διορθώσει το λάθος του», που αδυνατείς να πιστέψεις ότι εκφέρονται σοβαρά.


Κάπου ανάμεσα στις επαναλαμβανόμενες, και τόσο αληθοφανείς που καταντούν γελοίες, σκηνές οικογενειακής σύγκρουσης, το «W.» παραγεμίζει το πορτρέτο με σκηνές χειραγώγησης του άβουλου Προέδρου από το σατανικό επιτελείο του, που απεικονίζεται σχεδόν καρικατουρίστικα. Μόνο που εν προκειμένω, η μείξη τραγικού και κωμικού οδηγεί στην εξουδετέρωση αμφότερων. Στο κέντρο παραμένει σιωπηλή, και πάντα αδιαφανής, η φιγούρα του Τζορτζ «W» Μπους, τον οποίο ο εξίσου αμφιλεγόμενος Στόουν επέλεξε να προσθέσει στην προσωπική του συλλογή με πορτρέτα μεγάλων αντρών. Το σύμπλεγμα ενός σκηνοθέτη; Αυτή είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση.

Κωνσταντίνος Σαμαράς