Θα υπέθετε κανείς πως μετά τον θρίαμβο των «Ημερολογίων Μοτοσικλέτας», ο Βραζιλιάνος Σάλες δεν θα επέστρεφε με μια ταινία που μοιάζει με διαφορά να είναι η πιο αδύναμη ολόκληρης της φιλμογραφίας του (βγάζοντας εκτός συναγωνισμού φυσικά το αμερικανικό ριμέικ του «Dark Water»).
Κι όμως, τίποτα στην «οριακή γραμμή» του (μεταφορά για τη γραμμή του πέναλτι και την γραμμή που χώριζε ανέκαθεν τους κατοίκους στις φαβέλες από τους προνομιούχους κατοίκους του Σάο Πάολο) δεν είναι λάθος.


Ούτε ο ρεαλισμός των σκηνικών του, ούτε η τρυφερότητα με την οποία αντιμετωπίζει τους ήρωες του, ούτε η τολμηρή ματιά του πάνω στην αθέατη πλευρά της ζωής στη χώρα του τη Βραζιλία, ούτε φυσικά οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών του (ανάμεσα τους και η βραβευμένη στις Κάννες για το ρόλο της «αγίας» μητέρας, Σάντρα Κορβελόνι).


Αντίθετα, όμως, από το αναμενόμενο και από αυτό που στο παρελθόν μας έχει συνηθίσει ο Σάλες, όλα τα παραπάνω κομμάτια συνθέτουν κάτι πολύ πιο ανώδυνο από μια σκληρή ιστορία επιβίωσης.

Λίγο πριν το τέλος, είσαι πια σίγουρος πως αυτό το δράμα δεν θα απογειωθεί ποτέ, πως το βλέμμα βρίσκεται φυλακισμένο στην υπέροχη θλιμμένη φωτογραφία και πως τελικά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στη λιτότητα και την απλότητα: η ύπαρξη μιας ανάγκης.
Που στην περίπτωση της «Οριακής Γραμμής» μοιάζει να απουσιάζει - αν όχι ως οτιδήποτε άλλο - τουλάχιστον ως κίνητρο για την ύπαρξη αυτής της ταινίας.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ