Λούζοντας τη ρωσική εξοχή με λιακάδα, ο Νικίτα Μιχάλκοφ σκηνοθετεί την πιο αισθαντική του ταινία με τη λογική υπερεκτεθειμένης φωτογραφίας: όχι μόνο υπερβολικά εκτεθειμένη στο φως αλλά και στο συναίσθημα που λούζει το πρωταγωνιστικό τρίγωνο. Οι δεσμοί που δένουν τον ξάδερφο από τα παλιά με την οικογένεια του συνταγματάρχη Κοτόφ δεν είναι μόνο συγγενικοί.

Κάποτε είχε στην κατοχή του και την καρδιά της νεότατης συζύγου του και οι ανεξίτηλες χαρακιές στους λιγνούς καρπούς της δεν αφήνουν κανέναν απ τους δυο τους να το ξεχάσει. Στην πιο προσωπική του ταινία, αφήνει τις πολιτικές προεκτάσεις της ξαφνικής επίσκεψης από τα παλιά να χαϊδεύουν τις παρυφές της αφήγησης, χωρίς να επισκιάζουν τις ερωτικές αναταράξεις του πυρήνα. Μέχρι αυτές να αποκαλύψουν στο φινάλε την πραγματική τους σημασία. Οι ερμηνείες είναι συγκλονιστικές, συνθέτοντας την εύθραυστη εικόνα μιας ομάδας ανθρώπων που ξυπνούν βίαια από το όνειρο της ευτυχίας μπροστά στις συντριπτικές δυνάμεις της εθνικής τους ιστορίας.

Δέσποινα Παυλάκη