Ο ίδιος ο Γούντι Αλεν έχει αρνηθεί επανειλημμένως ότι είναι ο «νευρικός εραστής». Εχει δηλώσει ότι μόνο ένας αφελής θεατής θα ταύτιζε τον Αλβι Σίνγκερ με τον δημιουργό του. Μπορεί. Είναι ωστόσο άξιο απορίας πώς ένας άντρας που δεν είχε νιώσει στο πετσί του την απόκλιση από τα πρότυπα του κινηματογραφικού (έστω) εραστή μπορεί, όχι απλά να αποδώσει τις ανασφάλειες, την νεύρωση και τον αυτοσαρκασμό του ήρωά του, αλλά και να τις επιβάλει ως ένα νέο μοτίβο πρωταγωνιστή.
Γιατί αυτό έκανε η ταινία: δημιούργησε μία λυτρωτική κινηματογραφική αντανάκλαση για όσους δεν ερωτεύονται με τη λάμψη των Γουόρεν Μπίτι και Μάρλον Μπράντο αυτού του κόσμου. Εφερε στην επιφάνεια τον διαβασμένο, μύωπα, κοντούλη, αστείο, φοβικό, τρυφερό νευρικό εραστή που κρύβουμε όλοι μέσα μας.
Οχι ότι ο Αλβι Σίνγκερ είναι θύμα. Κάθε άλλο. Είναι μάλλον θύτης. Αυτοσαρκαστικό σύμβολο των μετά-60s καιρών που θέλουν τους ανθρώπους να ερωτεύονται σκηνοθετώντας με εγωιστική ακρίβεια το ειδύλλιο στο μυαλό τους, για να έρθει μετά η χαιρέκακη πραγματικότητα και να ρίξει τους τίτλους τέλους.
Μόνο που η Ανι Χολ (δεν είναι τυχαίο ότι ο τίτλος δεν αναφέρεται σ' αυτόν, αλλά σε εκείνη) δεν σκηνοθετείται. Είναι η νέα εξίσου ευφυής, εξίσου ασυμβίβαστη, εξίσου ανασφαλής, εξίσου ανικανοποίητη γυναίκα. Ο έρωτάς τους θα είναι μοντέρνος, αστικός: εκθέσεις, θέατρα, σινεμά, βιβλιοπωλεία. Ατελείωτες συζητήσεις πάνω στην τέχνη, την ύπαρξη, το θάνατο. Μόνο που κάτι λείπει. Δε θα το μάθουμε ποτέ. Θα τους δούμε απλά να χωρίζουν λόγω γεωγραφίας. Ή μάλλον, επειδή δεν σκηνοθετούσαν το ίδιο σενάριο.
Κάπως έτσι, μια ταινία που αρχικά γράφτηκε ως «θρίλερ μυστηρίου», επηρέασε όλες τις ρομαντικές κομεντί του μέλλοντός της. Γιατί, απλά, δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Στέκεται διαχρονικά για να μας θυμίζει ότι ο σύγχρονος άνθρωπος νομίζει ότι έχει απομυθοποιήσει τους άπιαστους έρωτες που παίζονται στις μεγάλες οθόνες του μυαλού του. Νομίζει ότι, επειδή παραδέχεται την αδεξιότητα και νευρικότητά του ως εραστής, δεν έχει ανάγκη το χάπι εντ του. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι καταδικασμένος να σκιρτά κάθε φορά που βλέπει το γλυκόπικρο φλάσμπακ του τέλους.
Πολύ Λυκούργου
