Το λογοπαίγνιο (whyphy, από το wifi) είναι ενδεικτικό του τάχα μου μοντερνίστικου χιούμορ της νέας ταινίας, η οποία κάθε άλλο παρά νέα αποδεικνύεται, έτσι που χρησιμοποιεί την ίδια ακριβώς προσχηματική πλοκή με την πρώτη (αντικαταστήστε απλά το περιβάλλον της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με εκείνη της τριτοβάθμιας) και αρκείται στο να αναμασά φλύαρα κι ανέμπνευστα τα (νόστιμα) οπτικά και λεκτικά αστεία της.

Η προσπάθεια των γκαφατζήδων αστυνομικών να προσαρμοστούν στη μαθητική ζωή δεν αποκλίνει χιλιοστό από τη συνταγή, ενώ ακόμα και τα πιο έξυπνα σε σύλληψη γκανγκ, όπως η λανθάνουσα ομοερωτική σχέση τους, ή η σώμα με σώμα αναμέτρηση του Σμιντ με τη φοιτήτρια-κακοποιό, καταλήγουν ενοχλητικά εξυπνακίστικα, υπό το φάσμα της σαρωτικής αμερικανιάς.

Κι όμως, τούτη η κρυάδα έσπασε τα ταμεία, έχοντας ήδη σημειώσει πολύ μεγαλύτερο εισπρακτικό σουξέ από την ταινία του 2012.