Εκ πρώτης όψεως ο Θέσαρ, θυρωρός σε μια πολυτελή πολυκατοικία, είναι αξιόπιστος, φιλικός με τους ενοίκους και έτοιμος να βοηθήσει στα μικρά προβλήματα της ζωής τους.
Αυτό που δεν υποπτεύονται οι ένοικοι, όμως, είναι ότι τις περισσότερες φορές είναι υπεύθυνος για τα προβλήματα αυτά, αφού πίσω από το ήρεμο παρουσιαστικό του κρύβεται ένας ψυχοπαθής άνδρας που αφιερώνει την μοναχική του ύπαρξη στην προσπάθεια να σβήσει την χαρά από τις ζωές των γύρω του, μπαίνοντας στα διαμερίσματά τους και, σαν μια άλλη, μοχθηρή «Αμελί», παρεμβαίνοντας αθόρυβα στις ζωές τους.
Όταν τον πρωτοσυναντάμε επί τω έργω, ο Θέσαρ βγαίνει κάτω από το κρεβάτι της νεαρής Κλάρα, της όμορφης ενοίκου που είναι και η δυσκολότερη περίπτωσή του ως μονίμως πρόσχαρη και ήρεμη παρά τις «τυχαίες» καθημερινές αναποδιές, και συνεχίζει την εφαρμογή του αριστοτεχνικού σχεδίου του όσο εκείνη κοιμάται ναρκωμένη. Για εκείνη έχει πολύ πιο αρρωστημένα πλάνα...
Μετά από δύο αρκετά πετυχημένες δουλειές στη σειρά ταινιών «[REC]», αλλά και πρότερη δουλειά στο σινεμά τρόμου, ο σκηνοθέτης Χάουμε Μπαλαγκουερό αποδεικνύει ότι μπορεί να αφήσει πίσω του τέρατα και λοιπά πλάσματα των ταινιών τρόμου και να δημιουργήσει σασπένς με όπλα του μια φοβερή κεντρική ιδέα και μερικές πανέξυπνες σκηνές.
Στο «Θυρωρό», μας καλεί να ταυτιστούμε αν όχι με τις προθέσεις τουλάχιστον με την οπτική γωνία του ψυχοπαθή πρωταγωνιστή του, αφού εκείνος είναι ο βασικός μας αφηγητής και μοιάζει, αρχικά τουλάχιστον, σαν κάποιος που αξίζει τον οίκτο μας.
Είναι τόσο αποτελεσματικός ο τρόπος που ο Μπαλαγκουερό αφηγείται οπτικά την ιστορία, που άθελά σου αντιλαμβάνεσαι ότι ταυτόχρονα θέλεις να βρει εμπόδιο στο ανατριχιαστικό του σχέδιο (η πλήρης έκταση του οποίου δεν γίνεται σαφής μέχρι τα τελευταία σοκαριστικά λεπτά) αλλά και να γλιτώσει της σύλληψης.
Ξεδιπλώνοντας κομψά την κεντρική ιστορία με ελάχιστα αφηγηματικά παραπατήματα (όπως τις σκηνές με ένα νεαρό κορίτσι που τα ξέρει όλα και εκβιάζει τον Θέσαρ) και χορταστικό σασπένς που συνήθως συναντάς σε παλαιάς κοπής θρίλερ, ο Μπαλαγκουερό βασίζεται και στον, όπως συνήθως, αποτελεσματικότατο Λουίς Τοσάρ που καταφέρνει το φαινομενικά ακατόρθωτο: χωρίς μούτες ή υπερβολές, χτίζει έναν εξωτερικά επίπεδο και βαρετό άνδρα τον οποίο ακολουθείς με μακάβριο ενδιαφέρον όπου κι αν σε οδηγεί.
