Ως χαμένη ευκαιρία οφείλει κανείς να προσεγγίσει το θεωρητικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του Αλέξανδρου Παπανικολάου και της Έμιλυ Γιαννούκου.

Στρέφοντας την κάμερα σε μια από τις πιο πολυσυζητημένες πολιτικές φιγούρες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και έχοντας πρόσβαση σε άφθονες παρασκηνιακές πτυχές που συμπίπτουν με την προεκλογική του διαδρομή και τον αναπαριστούν είτε να συνδιαλέγεται με συνεργάτες και ψηφοφόρους του, είτε να εξομολογείται ο ίδιος προσωπικές στιγμές του στον φακό, οι δυο δημιουργοί είχαν μια πρώτης τάξεως αφορμή προκειμένου να προσεγγίσουν το αντικείμενό τους με κάτι περισσότερο από την καθαρότητα βλέμματος που δημιουργεί συχνά η απόσταση.

Αυτό στο οποίο κατέληξαν, εντούτοις, μοιάζει περισσότερο με ένα εκτενές ρεπορτάζ, το οποίο πάσχει από αδυναμία εστίασης, μοιάζει αναποφάσιστο ως προς τις προθέσεις του και αποτυγχάνει να κατανοήσει σε βάθος το αντικείμενό του, προτιμώντας να το αντικρίζει από μακριά.

Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει διάφανος και σχεδόν απών, μια σιλουέτα που πηγαινοέρχεται χαμογελαστή και ποτέ δεν σε αφήνει να καταλάβεις τι ακριβώς κρύβει πίσω από το φιλικό και μειλίχιο παρουσιαστικό της.

Κρατώντας για τον εαυτό τους τον ρόλο του σιωπηλού παρατηρητή, οι σκηνοθέτες του φιλμ τον βλέπουν διαρκώς να τους προσπερνά, αντλώντας μέσα από την προσπάθειά τους μια φειδωλή μαρτυρία που δεν απέχει πολύ σε αντίληψη και αντίκτυπο από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων.