Ο Αιμίλιος Χειλάκης ήταν καλεσμένος του Μάνου Νιφλή στο One Channel και αποκάλυψε το πάθος που είχε με τον τζόγο που ξεπέρασε μόνο όταν γνω΄ρισε τη σύζυγό του, Αθηνά Μαξίμου.

«Ο Παναθηναϊκός είναι ένα από τα πάθη, που θα με ακολουθεί για πάντα. Πηγαίνουμε με άτομα 50-60 χρονών στο γήπεδο και γινόμαστε 15. Το μεγάλο μου πάθος είναι τα 15 μου. Θα ήθελα να έχω το δικαίωμα μέσα μου να είμαι τόσο αυθάδης και γενναιόδωρος στα 15 μου που έψαχνα τη ζωή. Είχα πάθος με τα τυχερά παιχνίδια, φέτος κλείνω 20 χρόνια καθαρός. Νιώθω πολύ ευτυχής. Πέρασα μια πενταετία που πού με έχανες και πού με έβρισκες ήμουν σε ένα καζίνο.

Να ας πούμε ένα από τα σπουδαία πράγματα που μου συνέβησαν με την Αθηνά: Το ύψηλον του έρωτος είναι πιο σημαντικό από την αδρεναλίνη. Η αδρεναλίνη είναι στιγμιαία, ο έρωτας μακροημερεύει. Ο έρωτας σου γεννάει την αίσθηση ότι τα πράγματα μπορούν να είναι τεράστια, διαστέλλεται ο χρόνος ενώ η αδρεναλίνη είναι εκείνη την στιγμή. Με το που γνώρισα την Αθηνά δεν είχα την αδρεναλίνη της μπίλιας. Ήταν φοβερή ανάγκη. Τα πάθη δεν ελέγχονται. Δεν έφτασα στα όριά μου, αλλά καλό θα ήταν να μην είχα χάσει όλα αυτά που είχα χάσει. Κατάφερα να αντισταθώ στον πειρασμό, γιατί θεώρησα ότι τα πράγματα έχουν μια άλλη ζωή», εξήγησε.

Μιλώντας λίγο πριν για τη σύζυγό του ο ηθοποιός ήταν κάτι περισσότερο από ποιητικός στις περιγραφές του για τη γνωριμία τους.

«Το να είσαι με έναν άνθρωπο που επικοινωνείς σημαίνει ότι έχεις αφεθεί σε αυτόν. Για κάποιον λόγο ο ένας αφέθηκε στον άλλον άρα υπήρχε μια ανάγκη να αφεθούμε. Είμαστε πολύ τυχεροί που βρεθήκαμε σε μια στιγμή που είχαμε ανάγκη να αφεθούμε. Θαυμάζαμε ο ένας τον άλλον σαν καλλιτέχνες και γνωριστήκαμε και θαυμαστήκαμε ξανά. Οι όρκοι που δώσαμε την 1η Οκτωβρίου 2006 εξακολουθούν να ισχύουν γιατί η συζυγία έχει να κάνει με ένα πραγματικό γεγονός, να είσαι παρών, να αντιμετωπίζετε μαζί τα προβλήματα, να μην εθελοτυφλείς.

Πρακτικά πριν από 21 χρόνια πήγα να δω μια παράσταση και σταματάω να βλέπω το οτιδήποτε και έβλεπα μόνο την Αθηνά Μαξίμου. Ήταν τόσο ισχυρό το χτύπημα! Το απόλαυσα νιώθωντας να βυθίζομαι στην καρέκλα βλέποντας έναν άνθρωπο και να τον ερωτεύομαι απλά υπάρχοντας στην σκηνή. Αυτό είναι το φοβερό με αυτό το θεσπέσιο πλάσμα όπως η Αθηνά, ανεβαίνει στην σκηνή και δεν μπορείς να μην την κοιτάς. Βγήκαμε εκείνο το βράδυ με μια παρέα, ανταλλάξαμε τα τηλε΄φωνά μας και το επόμενο πρωί ομολογήσαμε τον κεραυνοβόλο έρωτά μας με ένα φιλί στον Δρομέα. Ήταν το ωραιότερο δέσιμο που έχω αφεθεί να μου συμβεί με έναν άνθρωπο».