Μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και την ήττα των δυνάμεων του Άξονα, ξεκίνησε ένα πολύ ενδιαφέρον ιστορικό κομμάτι που, πέρα απ’ το μοίρασμα του κόσμου στην διάσκεψη της Γιάλτας (πόλη της, επίκαιρης σήμερα, Κριμαίας), περιλάμβανε και την αντιμετώπιση που επιφύλαξαν οι νικητές απέναντι στα στελέχη της ναζιστικής συμμαχίας.
Έτσι, εκτός από τα στρατιωτικά δικαστήρια, τις εκτελέσεις, τις αυτοκτονίες ή ακόμη και τα στραβά μάτια κάποιων κυβερνήσεων, αναπτύχθηκαν αμέτρητες θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με την τύχη των ηγετών του Γ’ Ράιχ, οι οποίες πάντα σαγήνευαν την ανθρωπότητα.
Οι πιο διάσημες από αυτές αφορούν φυσικά τον Χίτλερ, με την πιο πρόσφατη να υποστηρίζει ότι ο Φύρερ δεν αυτοκτόνησε αλλά ότι έζησε μέχρι τα βαθιά του γεράματα στην Βραζιλία.
Πέρα όμως από τέτοιου είδους ανακριβείς υποθέσεις υπάρχουν και αποδεδειγμένα ιστορικά περιστατικά που επαληθεύουν ότι πράγματι το 1945 κάποιοι κατάφεραν να ξεφύγουν από τον κλοιό των Συμμάχων.
Ίσως η πιο διάσημη από αυτές τις περιπτώσεις να είναι αυτή του Γιόζεφ Μένγκελε, του αρχιάτρου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, που κατάφερε να δραπετεύσει προς την Νότια Αμερική και να ζήσει μέχρι τα 68 του στην Αργεντινή, την Παραγουάη και την Βραζιλία.
Εμπνευσμένη λοιπόν απ' την αληθινή ζωή του «Άγγελου του Θανάτου», όπως έμεινε στην ιστορία ο φριχτός βασανιστής των SS, η Λουσία Πουένζο στην τρίτη σκηνοθετική της απόπειρα, σκαρώνει μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον Γιόζεφ Μένγκελε, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και αληθινή.
Ο «Γερμανός Γιατρός» μας μεταφέρει στην Αργεντινή των 60s και πιο συγκεκριμένα στην Παταγονία όπου η Έβα, ο Ένζο και τα τρία τους παιδιά ετοιμάζονται να επαναλειτουργήσουν έναν ξενώνα δίπλα από μια λίμνη όταν γνωρίζουν,τον Χέλμουτ, έναν γιατρό από την Γερμανία.
Ο μυστηριώδης γιατρός ασκεί μια περίεργη γοητεία στην οικογένεια και σταδιακά καταφέρνει να συνάψει φιλική σχέση μαζί τους. Στην πραγματικότητα όμως, ο αινιγματικός άνδρας δεν είναι άλλος από τον Γιόζεφ Μένγκελε, ο οποίος προσπαθεί χωρίς δισταγμούς να εκμεταλλευτεί την οικειότητα που έχει αποκτήσει με την μητέρα της οικογένειας και την 12χρονη κόρη της ώστε να τις παρασύρει στα φονικά πειράματά του.
Το 2007, με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο «ΧΧΥ», είχε κερδίσει την Χρυσή Αθηνά στις Νύχτες Πρεμιέρας καθώς και το βραβείο στην «Εβδομάδα Κριτικής» του Φεστιβάλ Καννών. 7 χρόνια μετά, η Λουσία Πουένζο, κόρη του Αργεντινού δημιουργού Λουίς Πουένζο, επιχειρεί το τρίτο σκηνοθετικό της άλμα με ένα ατμοσφαιρικό ιστορικό δράμα που συμμετείχε επίσης στις Κάννες, αυτή τη φορά στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα».
Σε χαμηλούς τόνους και με έντονη την διάθεση να εξερευνήσει την σκοτεινή γοητεία που μπορεί εν δυνάμει να ασκήσει ένας φριχτός εγκληματίας σε μια οικογένεια που δεν γνωρίζει το παρελθόν του, η Αργεντινή δημιουργός επενδύει πάνω στην μυστική ταυτότητα του Μένγκελε για να χτίσει την αίσθηση μιας διαρκούς αυξανόμενης απειλής, έχοντας ως σκηνικό τα υπέροχα τοπία της Παταγονίας.
Και αν στο εικαστικό επίπεδο το αποτέλεσμα είναι άρτιο, το φιλμ τελικά επικεντρώνεται περισσότερο στο χτίσιμο μιας πορείας προς την αποκάλυψη του μυστικού του πρωταγωνιστή του παρά στην αποτύπωση της ψυχοσύνθεσης ενός παρανοϊκού δολοφόνου που καταφέρνει να πείσει τον περίγυρο αλλά και τον εαυτό του ότι είναι ένας ενάρετος επιστήμονας.
