Αν πιστεύατε πως η μεγάλη επιτυχία που γνωρίζουν τα τούρκικα σίριαλ είναι ένα φαινόμενο που συναντά κανείς μόνο στην χώρα μας, κάνετε λάθος. Η διαρκώς αυξανόμενη εξάπλωση των τουρκικών σαπουνόπερων εκτός των συνόρων της γειτονικής χώρας, γίνεται η αφορμή για την σκηνοθέτη Νίνα Μαρία Πασχαλίδου να ταξιδέψει από την Μέση Ανατολή μέχρι τη Βόρεια Αφρική, τα Βαλκάνια και στην Ασία για να εξερευνήσει το πώς και το γιατί επηρεάζουν οι συγκεκριμένες σειρές την ζωή των γυναικών στον κόσμο.

Με όχημα τις συνεντεύξεις με τους δημιουργούς και τους ηθοποιούς των σίριαλ αλλά με βασικό άξονα τις συζητήσεις της, με τις φανατικές τηλεθεάτριες που ταυτίζονται με τις τηλεοπτικές ηρωίδες, η Ελληνίδα δημιουργός με αυτή την διεθνή συμπαραγωγή, ξεκινάει μια ενδιαφέρουσα έρευνα με ενδιάμεσους σταθμούς το Κάιρο, το Άμπου Ντάμπι, την Κωνσταντινούπολη, τη Σόφια και το Μόσταρ για να καταλήξει στην Βέροια και την Αθήνα, επιχειρώντας μια συγκριτική μελέτη πάνω στον ρόλο των γυναικών στις κοινωνίες και τις δυσμενείς συνθήκες που αυτές βιώνουν, ιδιαίτερα στις μουσουλμανικές χώρες.

Και αν για το δυτικό κόσμο, μια τουρκική σαπουνόπερα κάθε άλλο παρά ένδειξη φεμινιστικής δράσης ή χειραφέτησης συνιστά, για τον αντίστοιχο του Ισλάμ, η μοντέρνα μουσουλμάνα της ευρωπαϊκής Κωνσταντινούπολης αποτελεί σχεδόν επαναστατικό πρότυπο.

Το «Κισμέτ» μπορεί να μην εισχωρεί βαθιά στην κοινωνικοπολιτική ρίζα του προβλήματος αλλά σε γενικές γραμμές κάνει μια σοβαρή καταγραφή του φαινομένου. Στηρίζεται στις προσωπικές μαρτυρίες γυναικών, οι οποίες παρουσιάζονται σε μια παράλληλη αφήγηση με τις ιστορίες που ξετυλίγονται στις σειρές, σ’ ένα ενδιαφέρον εύρημα που, όμως, δεν είναι πάντα το ίδιο αποτελεσματικό.

Έτσι, όσο συγκλονίζει η διήγηση μιας νεαρής γυναίκας που βιάστηκε από τον όχλο στην πλατεία Ταχρίρ κατά την διάρκεια της «αιγυπτιακής άνοιξης», τόσο άνισο φαντάζει το τελικό αποτέλεσμα όταν στην συνέχεια το φιλμ αφουγκράζεται τους προβληματισμούς μιας νεαρής Βουλγάρας που έχει βρεθεί σε αδιέξοδο λόγω μιας ερωτικής περιπέτειας με το παντρεμένο αφεντικό της.