Καινούρια ταινία για τον Ρόμπερτ Λούκετιτς, σκηνοθέτη των κινηματογραφικών πονημάτων (στην κυριολεξία) "Η Εκδίκηση της Ξανθιάς" και "Γυμνή Αλήθεια". Ρομαντική κομεντί με ισχυρές δόσεις περιπέτειας ή και το αντίθετο αν προτιμάτε. Το φιλμ προσπαθεί να βαδίσει στα ανέπαφα απ’ τον χρόνο χνάρια του "Μπόνι και Κλάιντ" αλλά όπως και οι περισσότερες αντίστοιχες απόπειρες, χάνει γρήγορα τον δρόμο του.

Παρόλα αυτά είναι αναπόφευκτος ο χρονικός διαχωρισμός του φιλμ σε δύο μέρη.

Στο πρώτο μέρος παρακολουθούμε ένα απ’ τα πιο αδέξια κινηματογραφικά ζευγάρια της χρονιάς, τους Άστο(ν) Κούτσερ και Κάθριν Χέιγκλ να πρωταγωνιστούν σε τόσο προβλέψιμες σεκάνς όσο και το δελτίο καιρού του Λονδίνου. Τα γκρο πλαν στους κοιλιακούς του Κούτσερ δίνουν και παίρνουν ενώ η Χέιγκλ (οι φαν του "Grace Anatomy" την γνωρίζουν) μοιάζει και είναι εκτός κλίματος. Σε γενικές γραμμές, οι κλισέ διάλογοι, το αλλεπάλληλο ποζάρισμα, και η νύστα κυριαρχούν στο πρώτο μέρος.

Στο δεύτερο μέρος κάποιος απ’ τους συντελεστές προφανώς συνειδητοποιεί ότι ολόκληρη ταινία έτσι δεν βγαίνει οπότε το καστ (στο σύνολό του) αρχίζει να επιδίδεται αποκλειστικά στο πιστολίδι. Ο ήρωας μας, έχει αποσυρθεί απ’ την ενεργό δράση του επαγγελματία δολοφόνου και μένει με την αγαπημένη του σε μια μικρή και ήσυχη πόλη. Μια μέρα όμως για άγνωστο λόγο επικηρύσσεται έναντι αδρής αμοιβής και τότε αρχίζουν οι απόπειρες δολοφονίας εις βάρος του οι οποίες αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο ώσπου στο τέλος παρακολουθούμε όλους τους κατοίκους των φιλήσυχων προαστίων να διαγωνίζονται για το ποιος θα τον δολοφονήσει πρώτος.

Αυτό είναι ακριβώς το σημείο όπου το φιλμ αυτοσατυρικά μετατρέπεται σε φαρσοκομωδία και προσφέρει χαβαλετζίδικης υφής γέλιο στους ήρωες που άντεξαν το πρώτο μισό. Όσοι συνειδητά αποφασίσετε να το δείτε να είστε σίγουροι ότι ακόμη και το στερεότυπο τέλος θα σας κάνει να πανηγυρίσετε.

Κωστής Θεοδοσόπουλος