H Ελίζ και ο Ντιντιέ έρχονται αντιμέτωποι με την ανακοίνωση των γιατρών πως η 6χρονη κόρη τους πάσχει από λευχαιμία. Ο αγώνας τους να διαχειριστούν το ξαφνικό χτύπημα της μοίρας αντιπαραβάλλεται με εικόνες από την επταετή σχέση τους...

Στα χαρτιά, το φιλμ του 36χρονου Φέλιξ Βαν Γκρένιγκεν, που βασίστηκε σε θεατρικό έργο και βιωματικά στοιχεία του ίδιου του πρωταγωνιστή, Γιόχαν Χέλντενμπεργκ, «διαβάζεται» ως ένα τυπικό μελόδραμα. Στη σελιλόζη, ωστόσο, γίνεται φανερή η προσπάθεια του σκηνοθέτη να το αναγάγει σε κάτι βαθύτερο: μια μελέτη των ορίων της πίστης, έτσι όπως τα αντιλαμβάνεται ο άντρας και η γυναίκα χωριστά. Να το επεξεργαστεί, δηλαδή, ως ένα ψυχογράφημα, φροϋδικού περισσότερο τύπου στον τρόπο που κοιτά τις επιθυμίες και τα άγχη του κάθε φύλου.

Στο μεγαλύτερο κομμάτι της, η προσπάθεια πιάνει τόπο. Η αφήγηση μπρος και πίσω στον χρόνο αποκαλύπτει και εξελίσσει τους χαρακτήρες. Η κατά τόπους χρήση της σημειολογίας «χαράσσει» αποτελεσματικά τις ρωγμές αυτού του «κύκλου» (βλέπε πρωτότυπο τίτλο) πρόσκαιρης ευτυχίας. Τα δε μουσικά-τραγουδιστικά μέρη προεκτείνουν καίρια το δράμα κρατώντας συνάμα κόντρα στις πιο μουντές του πτυχές.

Και παρότι, στο πλαίσιο των δύο πρώτων, της αφήγησης και της σημειολογίας, δεν θα λείψει η υπερβολή και η φλυαρία, τα «Ραγισμένα όνειρα» σε απορροφούν στις συγκινήσεις τους χάρη στην απύθμενη θέρμη με την οποία αγκαλιάζουν τους θλιμμένους ήρωες τόσο ο νεαρός κινηματογραφιστής όσο και οι ίδιοι οι ηθοποιοί, και κυρίως η πολυτάλαντη Βέερλ Μπάρτενς.