Το πρώτο εικοσάλεπτο του «Αφρού των Ημερών» είναι εκθαμβωτικό: απίστευτες εικόνες, χρώματα που ξεχειλίζουν από παντού, υπέροχες μουσικές, παραλογισμός, απρόσμενο χιούμορ. Η εικαστική πανδαισία του Μισέλ Γκοντρί («Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού») σε παρασέρνει καθώς ο Ρομάν Ντουρίς («Χτυποκάρδια στο Γραφείο»), ο Γκαντ Ελμαλέ («Το Κεφάλαιο») και ο Ομάρ Σι («Οι Αταίριαστοι») και βέβαια η Οντρέ Τοτού («Αμελί») έρχονται αντιμέτωποι με το χειμαρρώδες μυθιστόρημα του Μπορίς Βιάν.
Γεννημένος το 1920, ο Βιάν υπήρξε μυθιστοριογράφος, ποιητής, τραγουδοποιός, μεταφραστής, ηθοποιός, ζωγράφος και φανατικός τρομπετίστας της τζαζ. Γνωστός ως «Ο πρίγκιπας του Σαιν-Ζερμαίν-ντε Πρε» ο αταξινόμητος αυτός καλλιτέχνης σφράγισε με το έργο τη παρουσία του το μεταπολεμικό Παρίσι μέχρι τον πρόωρο θάνατο του σε ηλικία μόλις 39 ετών το 1959.
Διαβάζοντας σήμερα τον «Αφρό των Ημερών» θα πιστεύαμε ότι δεν υπάρχει άλλος σκηνοθέτης στο κόσμο εκτός από τον Μισέλ Γκοντρί που θα μπορούσε να το εικονογραφήσει. Οι δύο προηγούμενες απόπειρες, από τον Σαρλ Μπελμόν το 1968 με τον Ζακ Περάν και η ελεύθερη γιαπωνέζικη διασκευή του «Kuroe» του Γκου Ρίτζου το 2001, θεωρήθηκαν αποτυχημένες.
Η μαγική πόλη του βιβλίου με τις σουρεαλιστικές βιτρίνες , τους ανθρώπους με κεφάλι περιστεριού, τις περιγραφές εικόνων που μοιάζουν βγαλμένες κατευθείαν από πίνακες του Μαξ Ερνστ και το αρχιτεκτονικό περιβάλλον που άλλοτε παραπέμπει σε απόκοσμο ορυχείο και άλλοτε έχει τη σφραγίδα του Λε Κορμπυζιέ, ταιριάζει με το είδος της κινηματογραφικής πανδαισίας του Γκοντρί.
Καθώς όμως η ιστορία εξελίσσεται, ο Γκοντρί εγκλωβίζεται στην ευέλικτη πρωτοτυπία του Βιάν. Οι λογοτεχνικές περιγραφές και το ανυπέρβλητο αιχμηρό χιούμορ του συγγραφέα αδυνατίζουν καθώς οι εικόνες του Γκοντρί προσπαθούν να ανταγωνιστούν τις λέξεις του βιβλίου.
Και ενώ στην αρχή νομίζεις ότι βρίσκεται μπροστά σε μια από τις καλύτερες λογοτεχνικές μεταγραφές των τελευταίων χρόνων στο τέλος, βγαίνεις απ' την αίθουσα κουρασμένος απ' τις ωραιοποιημένες επαναλήψεις.
Να σας το πω απλά: ο Μισέλ Γκοντρί έφτιαξε, χρησιμοποιώντας τα καλύτερα υλικά, μία περίτεχνη, πανέμορφη και γευστικότατη τούρτα. Η αγχωτική κατανάλωση της, όμως, αντί για ευφορία δημιουργεί την αίσθηση της κούρασης και του μπουχτίσματος.
Για να είμαι δίκαιος, όμως, θα πρέπει να σημειώσω ότι ο «Αφρός των Ημερών» του Γοντρί έχει μερικές από τις πιο ευφάνταστες σκηνές που έχω δει στο σινεμά και μακάρι να μπορούσε κανείς να τις καταναλώσει μία μία ξεχωριστά.
