Παρόλο που η μετάφραση του τίτλου στα ελληνικά μοιάζει αχρείαστα μακριά από το πρωτότυπο, μια απόπειρα να τονιστεί η πιο ρομαντική και απλοϊκή πλευρά της ιστορίας πάνω από τα σκληρά της κομμάτια, είναι περιέργως μια αρκετά ταιριαστή επιλογή - γιατί, αν πρέπει να απομονώσουμε μόνο ένα βασικό πρόβλημα της ιστορίας, αυτό είναι η τάση της να επιστρέφει διαρκώς σε μια αφελή, δήθεν φιλική προς τους εφήβους ματιά και σκέψη για τα πράγματα, αντί να αγκαλιάσει την πραγματική της φύση ως μια ιστορία βίαιης ενηλικίωσης.
Βασισμένη στο ομώνυμο, υπερ-δημοφιλές εφηβικό βιβλίο, η τοποθετημένη σε ένα απροσδιόριστο (και σύντομα δυστοπικό) μέλλον ιστορία ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια της νεαρής Ντέιζι, μιας τυπικής ακοινώνητης και μπερδεμένης εφήβου που φτάνει στην Βρετανία για να περάσει το καλοκαίρι με τα ξαδέρφια της στην εξοχή. Οι ενήλικες είναι πανταχού απόντες: η μητέρα της νεκρή στη γέννα, ο πατέρας της αδιάφορος και η θεία της απασχολημένη διαρκώς στις προσπάθειές της να αποτρέψει τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι προσπάθειες αυτές φαίνεται να αποτυγχάνουν: την ειδυλλιακή ζωή των παιδιών διακόπτει μια τεράστια τρομοκρατική ενέργεια στο Λονδίνο και το χάος του στρατιωτικού νόμου και της αναρχίας που ακολουθεί. Βέβαια ποτέ δεν μαθαίνουμε λεπτομέρειες σχετικά με το ποιος έχει επιτεθεί, πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση ή αν οι ενήλικες της ιστορίες έχουν επιβιώσει, αφού η εστίαση της ιστορίας μένει αυστηρά με τα παιδιά, κάνοντας ακόμη πιο τρομακτική την αγωνία τους.
Τα παιδιά γρήγορα χωρίζονται και έτσι ξεκινά το πιο μεστό και ουσιαστικό κομμάτι της ταινίας, με την Ντέιζι να σφίγγει τα δόντια και να κάνει τα πάντα να επανενωθεί με τα ξαδέλφια της και ιδιαίτερα με τον Έντμοντ, τον οποίο και έχει ερωτευτεί σφόδρα στις λίγες σύντομες στιγμές ευτυχίας.
Ο διχασμός ανάμεσα στα εύκολα κλισέ αφήγησης και χαρακτήρων που συναντάμε σε παρόμοια νεανικά βιβλία, και την ανένδοτα ειλικρινή ματιά στη φρίκη του πολέμου και τον αγώνα επιβίωσης, κορυφώνεται κατά τη διάρκεια αυτού του δεύτερου μισού της ταινίας, και εκθέτει τα αδύναμα σημεία της. Η δράση είναι τόσο καλογυρισμένη, τα περιστατικά τόσο αμείλικτα σκληρά και ρεαλιστικά, που η επιμονή του σεναρίου να επιστρέφει στις αφελώς ρομαντικές και γλυκερές ευκολίες των εφηβικών αυτών βιβλίων, κυρίως όσον αφορά τον εσωτερικό μονόλογο της ηρωίδας του, κινδυνεύει να εκτροχιάσει το κατά τα άλλα εντυπωσιακό δημιούργημα. Αν αυτό τελικά διατηρεί την ακεραιότητά του, τα εύσημα αξίζει από τη μια ο αξιόλογος σκηνοθέτης Κέβιν ΜακΝτόναλντ («Ο Τελευταίος Βασιλιάς της Σκωτίας», «One Day in September») που αρνείται να κοιτάξει την ιστορία του συγκαταβατικά και την επενδύει με αληθινό συναίσθημα, και από την άλλη η εξαιρετική του πρωταγωνίστρια, Σέρσε Ρόναν, που κουβαλά όλη την ταινία στους ώμους της, και άξια.
