Την ημέρα της εμφάνισης του κομήτη Χάλεϊ στη Γη, ο μικρός Κρις γίνεται μάρτυρας του βίαιου και ανεξήγητου θανάτου των γονιών του. Το γεγονός θα χαραχθεί για πάντα στη μνήμη του και ο νεαρός θα στιγματιστεί από μια ακατανίκητη φοβία στο σκοτάδι. Έντεκα χρόνια αργότερα ένας άλλος κομήτης πλησιάζει τον πλανήτη και πιο συγκεκριμένα το Παρίσι, αλλά αυτή τη φορά ο Κρις είναι καλεσμένος σε ένα πάρτι εμπνευσμένο από μια παραφιλολογία καταστροφής που ακολουθεί την εμφάνιση του ουράνιου σώματος. Σύντομα όμως, ακραία επιθετικά ένστικτα θα κυριεύσουν τους ανθρώπους τριγύρω του και ο Κρις θα χρειαστεί να ξεπεράσει τις φοβίες και τους ενδοιασμούς και να λερώσει τα χέρια του με αίμα.
Ο Νταβίντ Χολέβα στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο προσπαθεί να συμπυκνώσει σε 75 λεπτά την αγάπη του για το sci-fi horror genre και το σινεμά του Τζον Κάρπεντερ, σε ένα φιλμ χαμηλού προϋπολογισμού που παρά τις αυξημένες απαιτήσεις του είδους, προδίδεται ελάχιστες φορές από τις τεχνικές αδυναμίες του. Και αυτό είναι το οξύμωρο καθώς, ενώ το «Dead Shadows» τα καταφέρνει μια χαρά στο κομμάτι της κατασκευής, δυστυχώς δείχνει αδύναμο στο κομμάτι της έμπνευσης μιας και η ιστορία που διηγείται είναι τελείως ασύνδετη.
Έχοντας λοιπόν ως πρώτη ύλη ένα πολύ αδύναμο σενάριο, η ταινία εγκλωβίζεται στους χάρτινους χαρακτήρες της και επικεντρώνεται στην πορεία τους πρωταγωνιστή της, ο οποίος εν μία νυκτί μεταμορφώνεται από geek φλωράκι (Τζάστιν Μπίμπερ καταβολών) σε αμετανόητο σφαγέα ανθρωποειδών βγαλμένων απ’ το σύμπαν των βιβλίων του Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ.
Ακόμα όμως και αυτό το στοιχείο που θα μπορούσε να δώσει στο φιλμ μια ισχυρή δόση μεταμεσονύχτιου χαβαλέ μένει ανεκμετάλλευτο, καθώς η ταινία παίρνει τόσο στα σοβαρά τον εαυτό της που δεν καταφέρνει να γίνει διασκεδαστική και αναλώνεται μάταια στην κατασκευή μιας μετα-αποκαλυπτικής ατμόσφαιρας, που τελικά γκρεμίζεται τόσο εύκολα όσο και τα κτίρια του Παρισιού στις συγκρούσεις που ακολουθούν τον ερχομό του κομήτη.
