Αν και η πιο αδύναμη της μέχρι τώρα παραγωγής της Marvel, μαζί με το «The Incredible Hulk», η πρώτη ταινία «Thor» ήταν ένα σχετικό ρίσκο (έπρεπε, εξάλλου, να συστήσει έναν θεό με βασικό του όπλο ένα μαγικό σφυρί) αλλά τελικά μπόρεσε να σταθεί αξιοπρεπώς, επιλέγοντας σωστά τους πρωταγωνιστές της, άγνωστους τότε Κρις Χέμσγουορθ και Τομ Χίντλστον, και πετυχαίνοντας διάνα στο κάτι-από-Σέξπηρ ύφος (χάρη και στον σκηνοθέτη της, Κένεθ Μπράνα) που χρειαζόταν η κόμικ ιστορία για να αποκτήσει ένα γνώριμο και προσβάσιμο χαρακτήρα.
Τώρα, όμως, οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες και είναι αυτό που τελικά περιορίζει το «Thor 2» στον χαρακτηρισμό του ως βελτιωμένου ως προς την πρώτη ταινία αλλά όχι πραγματικά κοντά στο επίπεδο των «Εκδικητών» σίκουελ.
Η πρόοδος, πάντως, είναι εμφανέστατη σε οπτικό επίπεδο: ο σκηνοθέτης Άλαν Τέιλορ, βετεράνος της τηλεόρασης και ειδικά της, ενίοτε παρόμοιας σε θεματική και εικόνες, σειράς «Game of Thrones», κατεύθυνε σωστά τους επικεφαλής καλλιτεχνικής διεύθυνσης στο να φτιάξουν κόσμους πιο πειστικούς στην όψη τους και άρα πιο αποτελεσματικούς ως φόντο στην - αρκετά εξωγήινη και, όπως πάντα, άρτια εκτελεσμένη και εντυπωσιακή - δράση.
Το καστ, ή τουλάχιστον ένα βασικό μέρος του, συνεχίζει να είναι το δυνατότερο σημείο της ταινίας, και πια ο Χέμσγουορθ και ο Χίντλστον - η καλύτερη απόφαση κάστινγκ πίσω από την ιδιοφυή εκείνη που ένωσε τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ με τον Iron Man - ταιριάζουν απόλυτα στους ρόλους τους, ζωντανεύοντας την αδελφική σχέση με όλα τα σκαμπανεβάσματά της, τις συγκρούσεις αλλά και την αβίαστη οικειότητά της.
Ακόμη και η ίδια η ιστορία/πλοκή είναι αυτή τη φορά πιο ουσιαστική, αν και τελικά εδώ εντοπίζονται τα μεγαλύτερα προβλήματα: πέρα από το χάσμα ανάμεσα στην ενέργεια των σκηνών του Θορ με τον Λόκι και οτιδήποτε άλλο συμβαίνει επί της οθόνης (η καημένη Νάταλι Πόρτμαν για ακόμη μία φορά έχει να κάνει ελάχιστα, και τα κάνει αρκετά διεκπαιρεωτικά), η ιστορία της ταινίας μοιάζει φτιαγμένη τεμπέλικα απλώς και μόνο για να πλαισιώσει τους χαρακτήρες, άλλος ένας κίνδυνος της σειράς που αντιμετωπίζεται εγκαίρως και αποτελεσματικά ακυρώνοντας την αυξανόμενη απειλή του.
Ριγμένος πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του και ο Κρίστοφερ Έκλεστον, ο κυρίως «κακός» που είναι από τις πιο λησμονήσιμες δημιουργίες σε μπλοκμπάστερ τελευταίων χρόνων, ένα άθροισμα κλισέ και φτωχά ανεπτυγμένων κινήτρων και πράξεων που δεν ξεχωρίζουν αρκετά για να τον καταλάβεις - πόσω μάλλον να ενδιαφέρεσαι όταν εμφανίζεται.
Ευτυχώς το χαρακτηριστικό πια της Marvel χιούμορ παραμένει δυνατά παρόν και αποτελεσματικότατο, και μάλιστα προκύπτει τις περισσότερες φορές από την σωστή χρήση των ήδη γνωστών μας χαρακτήρων, ενδυναμώνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την αίσθηση ότι δεν βλέπουμε απλώς σίκουελ και spin-offs και παράλληλες ταινίες, όσο αποσπασματικές ή αχρείαστες κι αν φαίνονται ορισμένες φορές - στην πραγματικότητα βλέπουμε τεύχη ενός κινηματογραφικού κόμικ που θα συνεχίζεται για πολύ καιρό ακόμη.
