Η νέα δουλειά της Κωνσταντίνας Βούλγαρη έρχεται πέντε χρόνια μετά το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της, το «Valse Sentimentale», και, όπως αυτό, ξετυλίγει τη δράση του στη γειτονιά των «ανυπότακτων» Εξαρχείων.

Εκεί ζει η ηρωίδα της, η τριαντάχρονη Ηλέκτρα, που κινείται στον αναρχικό χώρο και προσπαθεί να βρει τη θέση της στον κόσμο. Οι γονείς της είναι διανοούμενοι αλλά δεν μπορούν να την καταλάβουν, ο φίλος της είναι στη φυλακή εξαιτίας της επαναστατικής του δράσης και αποκούμπι της είναι το πανέξυπνο δεκάχρονο πλουσιόπαιδο στο οποίο κάνει μπέιμπι-σίτινγκ.

Στο μπολιασμένο με αυτοβιογραφικά στοιχεία φιλμ της Βούλγαρη, η Ηλέκτρα απογοητεύεται, ματώνει, προχωρά, χορεύει. Είναι ένα παιδί της γενιάς της, ένα κορίτσι που μεγάλωσε με τεράστια βιβλιοθήκη, πιάνο και μεταπτυχιακά για να περάσει την ενηλικίωση ως δεύτερη εφηβεία, σαν μια ετεροχρονισμένη σφαλιάρα στο ροδαλό της μάγουλο.

Ο τίτλος της ταινίας, που παραπέμπει στο γνωστό βιβλίο κόμικς της Μαφάλντα του Quino, διανθίζεται από ένα κρυπτικό ερωτηματικό. Η σκηνοθέτις, που χαράζει το ίδιο ερωτηματικό στο κορμί της πρωταγωνίστριάς της, μοιάζει να αναρωτιέται αν τελικά όντως υπάρχει χώρος για αισιοδοξία στη σύγχρονη Αθήνα της εξαθλίωσης.

Και παρότι επιλέγει (ή παρασύρεται καθ'έξιν στην απόφαση) να συνεχίσει να ζει αγωνιζόμενη, δεν αγνοεί τον ρομαντισμό - ή την αφέλεια, ανάλογα με το πόσο κυνικοί είστε - που πιθανόν εμπερικλείει η επιλογή της.

Η Βούλγαρη κινηματογραφεί τους ήρωές της και την πόλη με μία τρυφερότητα που μαλακώνει την κακή πίστη, δίνοντας άφεση σε τυχόν στραβοπατήματα. Ακόμη κι αν η ηρωίδα της δίνει μαθήματα ζωής κι επαναστατικότητας κουνώντας κάποιες φορές το δάχτυλο διδακτικά, η πίστη της στην ελπίδα και την αλλαγή είναι αρκετή για να συγκινήσει.