Όταν –για τα έως τώρα δεδομένα της– ακόμα και η θαυματουργή Pixar μοιάζει να έχει χάσει ελαφρώς την έμπνευσή της, εύλογα θα περίμενε κανείς ότι οι ανταγωνίστριες εταιρείες θα έβαζαν τα δυνατά τους να κερδίσουν το χαμένο έδαφος στην κερδοφόρα μάχη των ψηφιακών κινουμένων σχεδίων. Αναμενόμενα, λοιπόν, μετά την απρόσμενη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία τού «Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο σας», η Dreamworks εμπιστεύτηκε το προϊστορικό έπος της στον Κρις Σάντερς, προκειμένου να δώσει ανάλογη φόρα στις περιπέτειες μιας οικογένειας ανθρώπων των σπηλαίων.
Περικυκλωμένη από εκατοντάδες κινδύνους και πεινασμένα θηρία, η παλαιολιθική φαμίλια των Κρουντς ζει μονίμως υπό τη σκιά του φόβου, αποφεύγοντας δια ροπάλου καθετί το καινούργιο και το διαφορετικό. Όταν όμως η κίνηση των τεκτονικών πλακών καταστρέφει τη σπηλιά τους και αλλάζει ριζικά το τοπίο γύρω τους, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη γνώριμη ρουτίνα τους και να αναζητήσουν έναν νέο τόπο διαμονής και αναπόφευκτα έναν νέο, πιο εξελιγμένο τρόπο ζωής.
Το ταξίδι τους προς το άγνωστο και τη νέα εποχή που ξημερώνει για το ανθρώπινο είδος συνοδεύεται από περιπλανήσεις σε ψυχεδελικές ζούγκλες, που οι δημιουργοί αποφάσισαν να στολίσουν με μια εκθαμβωτική πανδαισία χρωμάτων και πλασμάτων τα οποία ελάχιστη σχέση έχουν με τη θεωρία της εξέλιξης: γιγαντιαία μοβόρικα άνθη, πλουμιστά αιλουροειδή, κροκοδειλόσκυλα και πορφυρά σαρκοφάγα παπαγαλάκια που επιτίθενται σαν ιπτάμενα πιράνχας είναι μονάχα μερικά από τα εντυπωσιακά και δυνητικά θανάσιμα είδη που περιβάλλουν τους πρωτόγονους ήρωες, προκαλώντας τρόμο και δέος.
Το βασικό πρόβλημα με τους «Κρουντς» δεν είναι βέβαια ότι τα φανταστικά αυτά πλάσματα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα μιας ούτως ή άλλως συναρπαστικής προϊστορίας, αλλά ότι οι δημιουργοί και σχεδιαστές της ταινίας δεν επέδειξαν αντίστοιχο ζήλο στον σχεδιασμό των ανθρώπινων χαρακτήρων, που μοιάζουν χοντροκομμένοι, μονοδιάστατοι και περιορισμένοι εκφραστικά, και, κυρίως, στην πλοκή της ιστορίας τους, που μοιάζει να εξαντλείται σε μια απλοϊκή παραβολή για τον φόβο του καινούργιου και την αναγκαιότητα της εξέλιξης.
Ένας ανασφαλής, συντηρητικός πατέρας, μια περίεργη, επαναστάτρια κόρη, ένας άγνωστος, εφευρετικός νεαρός που φέρνει το δώρο της φωτιάς, και οι αναμενόμενες μεταξύ τους συγκρούσεις δεν είναι αυτό ακριβώς που θα αποκαλούσε κανείς πρωτότυπο σενάριο, ακόμα και για μια ταινία που απευθύνεται (εν μέρει) σε παιδιά. Ειδικά όταν η υπόλοιπη κουστωδία εξαντλεί τη σκοπιμότητά της σε άλλοτε χαριτωμένα και άλλοτε άχαρα αστειάκια, που ακόμα και το ομολογουμένως συναρπαστικό οπτικό μέρος ή οι καταιγιστικοί ρυθμοί δεν αρκούν για να συγκαλύψουν.
