Υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να τοποθετηθεί κανείς απέναντι σε μια τόσο εφιαλτική ιστορία, όπως αυτή που διηγείται στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του ο μεξικανικής καταγωγής σκηνοθέτης: Ένα μαρτυρικό ταξίδι ταπεινώσεων και βιαιοπραγιών, αποτέλεσμα βάναυσης σχολικής παρενόχλησης, με πρωταγωνίστριά του ένα κορίτσι που έχει χάσει πρόσφατα τη μητέρα του και το οποίο δέχεται καρτερικά τους εξευτελισμούς στους οποίους το υποβάλλουν οι συμμαθητές του.

Με ένα τόσο αβανταδόρικο θέμα ανά χείρας οποιοσδήποτε θα μπορούσε να κάνει συναισθηματικές παραχωρήσεις και πολύ πιθανόν θα είχε ενδώσει στο εύκολο παιχνίδι της πρόκλησης. Ευτυχώς που ο Μισέλ Φράνκο αποφάσισε να ακολουθήσει ένα πιο εγκρατές μονοπάτι, επιλέγοντας να τηρήσει αποστάσεις από τα όσα απεικονίζει και να κρατήσει για τον εαυτό του τον ρόλο του ψύχραιμου παρατηρητή.

Δεν αφαιρεί παρ’ όλα αυτά από τα όσα συμβαίνουν επί οθόνης το δικαίωμά τους να ενοχλούν, να σοκάρουν και να φέρνουν τον θεατή σε εξαιρετικά άβολη θέση, κατορθώνοντας ο αντίκτυπος που θα αφήσει το φιλμ πάνω στο κοινό να είναι σφοδρός. Κάπως έτσι, μπροστά στην πειθαρχημένη και αμέτοχη κάμερα του Φράνκο, η εφηβεία μετατρέπεται σε μια επίγεια κόλαση, μια παρέα παιδιών γίνεται εστία ανείπωτης σκληρότητας και ένα αθώο κορίτσι στέκει ως καρτερικός αποδέκτης μερικών από τις πιο αποκρουστικές εκδηλώσεις της ανθρώπινης φύσης.

Ταινία τρόμου βγαλμένη όχι από κάποιο νοσηρό σενάριο αλλά από τις κρυμμένες βαναυσότητες της αληθινής ζωής, το «Μετά την Λουτσία» αποτυπώνεται σε φιλμ ως μια αποκαλυπτική εμπειρία όχι μόνο πάνω στη δυνατότητα καθενός μας να διαπράξει το χειρότερο αλλά στην οδύνη και στις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει μια τέτοια πράξη.