Μπορεί η Άνι, ο Ζαν, ο Κλοντ, ο Άλμπερτ και η Τζιν να πλησιάζουν στην όγδοη δεκαετία της ζωής τους, αλλά παραμένουν αδερφικοί φίλοι για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Όταν λοιπόν η προοπτική της μετακόμισης σε οίκο ευγηρίας αρχίζει να φαντάζει ως πιθανότητα για τους περισσότερους από αυτούς, επαναστατούν και αποφασίζουν να συγκατοικήσουν. Τους ακολουθεί ένας φοιτητής εθνολογίας, που εξετάζει στο διδακτορικό του τη ζωή των υπερήλικων.

Η ιδέα ενός κοινόβιου 75άρηδων προσφέρει άφθονο υλικό για χιούμορ, πρωτότυπα γκαγκς, αλλά και αναμενόμενα λυπηρές διαπιστώσεις για τη φθορά του χρόνου και τη ματαιότητα της ύπαρξης, που όμως η ταινία φροντίζει να εκμεταλλευτεί μονάχα σε σημεία. Καταφεύγοντας σε κλισέ μονοπάτια, το «Κι Αν Ζούσαμε Όλοι Μαζί» προσπαθεί εμφανώς να αποφύγει την αληθινή διάσταση των γηρατειών, χρυσώνοντας το χάπι σε νέους και μεγαλύτερους θεατές, που πολύ θα ήθελαν να γεράσουν σαν την αγέρωχη Τζέιν Φόντα. Η τελευταία, με άπταιστη γαλλική προφορά και αγέραστη φινέτσα δίνει στην ταινία τις πιο απολαυστικές νότες, παρέα με το υπόλοιπο ηλικιωμένο καστ.

Εάν πάντως θέλετε να δείτε μία ταινία για το τι σημαίνει πραγματικά να γερνάς, προτιμήστε την σπαραχτικά αληθινή «Αγάπη» του Μίκαελ Χάνεκε. Αν πάλι δεν είστε προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο, το «Κι Αν Ζούσαμε Όλοι Μαζί», ίσως είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεστε.