Μπορεί η μόδα να θέλει τις κωμωδίες να χτίζονται γύρω από ανώριμους και ανεύθυνους, αλλά πάντα αξιαγάπητους, πρωταγωνιστές και τις φορές που αναγκάζονται να μεγαλώσουν, αλλά καμία μέχρι σήμερα δεν τους έχει ρίξει ξαφνικά τόσες πολλές ευθύνες όσο το «Daddy Cool», που φορτώνει μερικές εκατοντάδες παιδιά στον μεσήλικα Ντέβιντ, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να τον κάνει να δει τα πράγματα λίγο πιο σοβαρά.

Είναι αλήθεια βέβαια ότι την ανώριμη, εξοργιστική πλευρά του την βλέπουμε ελάχιστα, σε ένα περιεκτικό μοντάζ μιας μέρας κατά τη διάρκεια της οποίας καταφέρνει να απογοητεύσει όλους τους αγαπημένους του και να τσαντίσει μερικούς πολύ επικίνδυνους ανθρώπους. Όταν όμως μάθει ότι, λόγω της ενθουσιώδους συχνότητας με την οποία επισκεπτόταν μια κλινική σπέρματος πριν πολλά χρόνια, είναι τώρα βιολογικός πατέρας 533 παιδιών, από περιέργεια θα έρθει σε επαφή με μερικά από αυτά και θα αλλάξει την ζωή τους αλλά και την δική του.

Χωρίς να εκμεταλλεύεται όσο θα μπορούσε την κωμική πλευρά της παρανοϊκής θέσης στην οποία βρίσκεται ο ήρωάς της, η ταινία αντίθετα στρέφεται στην αλλαγή του, την εξέλιξή του σε έναν πιο δοτικό, πιο αξιόπιστο ενήλικα, μέσα από τις διστακτικές σχέσεις που χτίζει με τα παιδιά του και το πατρικό του ένστικτο που ξαφνικά φουντώνει. Είναι μια αλλαγή ταχύτητας τόσο γρήγορη και αβίαστη που υπονομεύει την αρχική του περιγραφή ως μόνιμης πηγής απογοητεύσεων αλλά καταλήγει να σε κερδίζει με την αναπάντεχη ζεστασιά της και την γλυκιά της έκβαση – και ο Πάτρικ Χιούαρντ είναι ο πιο πειστικός, πραγματικά αξιολάτρευτος ανεπρόκοπος από όλους τους συναδέλφους του στις αμερικάνικες κομεντί του εργοστασίου του Τζαντ Απατόου.