Ένα κρουαζιερόπλοιο με προορισμό το Παρίσι. Δυο ανέμελα showgirls με αποστολή να κλέψουν (ματσωμένες) καρδιές και έναν επίμονο ντετέκτιβ στο κατόπι τους. Κάπως πρέπει να τα βγάλουν πέρα και τα φτωχά εργαζόμενα κορίτσια και το φλερτ είναι σίγουρα το δυνατό τους σημείο. Το «Οι Άντρες Προτιμούν τις Ξανθιές» σίγουρα δεν είναι η καλύτερη ταινία του Χάουαρντ Χοκς, ούτε η πιο αιχμηρή αμερικανική ρομαντική κομεντί, ούτε καν το πιο συναρπαστικό χολιγουντιανό μιούζικαλ της εποχής. Είναι όμως ένα από τα πιο απολαυστικά δείγματα καθεμιάς από τις παραπάνω κατηγορίες, μία τεκνικολόρ φαντασίωση που καταναλώνεται σαν δροσερό αναψυκτικό και παρά τα χρόνια που έχουν περάσει δεν έχει ξεθυμάνει ακόμα.

Ανάμεσα σε κιτς σκηνικά ικανά να προκαλέσουν βλάβες στον αμφιβληστροειδή και μερικά φαντασμαγορικά μουσικά νούμερα (με αποκορύφωμα την αθάνατη σκηνή ανθολογίας με τη Μέριλιν Μονρόε να τραγουδά το «Diamonds Are a Girl’s Best Friend»), ο Χοκς στήνει τη δική του σαφώς πραγματιστική εκδοχή πάνω στο χολιγουντιανό ρομαντικό ιδεώδες, με ηρωίδες δύο φαινομενικά αφελείς τραγουδιάρες που στην πραγματικότητα ελέγχουν τους πάντες γύρω τους. Και το κάνει με σκέρτσο και ευφυείς σκρούμπολ πινελιές, που δίνουν στην ταινία του αυτήν την παλιομοδίτικη, αφοπλιστική ελαφράδα που δεν μπορεί παρά να κάνει ακόμα και τον πιο κυνικό θεατή να χαμογελάσει.