Ο Γκουστάβο Ταρέτο βασίζεται στην ομότιτλη μικρού μήκους ταινία του, που κέρδισε πολυάριθμα βραβεία παγκοσμίως, και δημιουργεί μια εναλλακτική κομεντί που κέρδισε τις καρδιές όσων την παρακολούθησαν στις περσινές Νύχτες Πρεμιέρας. Η ταινία, που απέσπασε το μεγάλο βραβείο του Φεστιβάλ, τη Χρυσή Αθηνά Καλύτερης Ταινίας, προβλήθηκε (μετά από απαίτηση του κοινού) δύο φορές σε κατάμεστες αίθουσες, αφήνοντας θεατές κάθε ηλικίας ενθουσιασμένους.

Τι ήταν άραγε αυτό που συγκίνησε τόσο το ελληνικό κοινό σε αυτή τη χίπστερ παραγωγή για την καταγραφή ενός έρωτα - πριν καν αυτός ξεκινήσει; Ίσως η λυρική ομορφιά του αστικού τοπίου του Μπουένος Άιρες, την άναρχη ομορφιά του οποίου αποτύπωσε ο Ταρέτο και η οποία σε σημεία θυμίζει τη δική μας ομορφάσχημη πόλη. Ίσως πάλι η ιστορία μιας καθημερινότητας που υπόσχεται δυνατότητες έρωτα μέσα στην αέναη ματαίωση της πόλης να φάνηκε γνώριμη στους κατοίκους αυτής της βαλκανικής ψευτο-μητρόπολης.

Σε κάθε περίπτωση, οι "Μεσοτοιχίες" υπόσχονται να αντηχήσουν με οικειότητα στους θεατές, ακόμη κι αν (ή ίσως και επειδή) καταστάσεις και καλλιτεχνική διεύθυνση θυμίζουν σε σημεία έναν πιο διανοούμενο Χριστόφορο Παπακαλιάτη. O Ταρέτο εκμεταλλεύεται το επαγγελματικό υπόβαθρο του κεντρικού του χαρακτήρα και δημιουργεί ένα χαριτωμένο εύρημα με αναφορές στην αρχιτεκτονική και μεταφορές της για την ανθρώπινη φύση. Η πιο έξυπνη κίνησή του όμως είναι ότι δεν επικεντρώνεται στη σχέση του ζευγαριού, αλλά προτιμά να αφηγηθεί τις μέρες και τις ώρες πριν από τη γνωριμία τους, αναζητώντας το μυστικό της ερωτικής έλξης στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες.

Φαίδρα Βόκαλη